Een heerlijke pass van Nycke Groot, loepzuivere strafworp van Bobby Schagen of uitbarsting van Jasmina Jankovic. Schoonheden in de handbalsport. Maar de echte liefhebber gaat ook zitten voor een potje in de kelderklasse. Verliefd op de roekeloze op de late zondagmiddag.
Soms vertelt een beeld een verhaal. De Nachtwacht. Om een voorbeeld te noemen. Maar bovenstaande foto mag er ook zijn. Je krijgt rillingen. Het goede soort. Zondagmiddaghandbal in optima forma. Zo laat op de middag dat ook het barpersoneel dronken is. Mede door de overtuigende zege van het eerste damesteam. Zo’n vier uur en evenveel jeugdwedstrijden geleden.
Ervoor lopen
Kijk naar de foto. Neem de schutter. Zwarte sokken, witte schoenen. Heerlijk. Uit stand verrassend sterk. Even hiervoor vond hij de kruising. Nadat een spelpatroontje al bij de instartende hoekspeler op de voeten eindigde. Doorspelen, volgens de scheidsrechter. Die, vanachter zijn snor, nog zijn boekhouding aan het bijwerken was. Aanzetten. En mikken.
“Had-ie er maar niet voor moeten lopen”
Twee aanvallen later gaat het mis. Het nieuwe, vlammende schot wordt al in de maag van de opponent gedoofd. Het spel ligt stil. Zelfs de iets te fanatieke aanvoerder van de thuisploeg, het type dat op maandagavond al vraagt wie de bidons in huis heeft, houdt z’n mond. Voor even is iedereen eensgezind. Bijna iedereen. De schutter mompelt bekende leuzen (“Had-ie er maar niet voor moeten lopen”).
Nummer 69
Piet zakt even door z’n knieën, maar knikt al snel dat het weer gaat. Gelukkig maar. Want de verzorger van het eerste team zit al aan zijn zesde biertje. Overigens heet Piet geen Piet, maar Jaap. Hij draagt het shirtje van Piet. De eigenwijze cirkelloper die al een jaartje gestopt is. Maar koste wat kost nummer 69 op zijn rug wilde. Je weet wel. Nummer 69. Juist, zo’n figuur. Nu is hij overgestapt naar zaalvoetbal. Waar-ie opnieuw nummer 69 heeft geopperd en gekregen. Op doel en iedere aanval dribbelend naar voren.
“Overigens heet Piet geen Piet, maar Jaap”
Na rust moet slechts één speler bukken voor zo’n roekeloos simpel en briljant strekschot. En dit keer is iemand van de wit-blauwen de afzender. Eten of gegeten worden. Tijdens het afscheid nemen wordt het plukje supporters – waaronder een moeder van de spelers van de tegenpartij, omdat ze anders te weinig vervoer hadden – bedankt. De klanken galmen door en vinden hun uitweg in de ventilatie. De ventilatie die alleen op de late zondagmiddag te horen is.
Zonder te kijken
Soms speelt Nycke Groot iemand zonder te kijken aan. En daar worden zes foto’s van gemaakt. Onze hoofdrolspeler schiet iemand zonder te kijken in zijn maag. En daar stond gelukkig een fotograaf bij. Heerlijk.
