Column: Langs de zeiklijn

Columnist Jorick maakt zich zorgen. De volgende column is gericht aan ouders van (jeugd)leden. “Een soort wake-up call”, noemt de schrijver het.

Ouders zeggen voortdurend dingen als: ”Mijn kind moet meer speeltijd krijgen”, “U heeft altijd alleen maar commentaar op mijn kind”, “Mijn kind moet in een hoger team spelen”, “Als mijn kind niet in dat team mag spelen stoppen we ermee”, “Mijn kind leert niet genoeg onder deze trainer.” En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Voortrekken
Je ziet het niet alleen bij de handbalsport, maar ook bij heel veel andere sporten. Het is een drama. Ouders die iets doen voor de club hangen daar een privilege aan. En ouders die het niet eens zijn met de coach van het team – waar hun kind in speelt – zagen de poten onder zijn of haar stoel vandaan. Ouders vergeten soms nog wel eens dat een vereniging voornamelijk uit vrijwilligers bestaat, maar omdat men contributie betaalt wordt er verwacht dat de club de eisen honoreert.

“Ouders vergeten soms nog wel eens dat een vereniging voornamelijk uit vrijwilligers bestaat”

Ook andersom is het een probleem: ouders die hun eigen kind coachen en bewust voortrekken. Of zich wekelijks misdragen. En dat wordt vaak getolereerd, omdat ze al zoveel voor de club doen. We geven ze nog liever hun zin dan dat we mensen aanspreken op hun gedrag. Puur en alleen, omdat ze er anders misschien mee ophouden. En vind dan maar een andere trainer of coach.

Leerzamer
Het is misschien wel een manier van controle: dicht bij je kind in de buurt blijven om hem of haar een zetje in de goede richting te geven. Ik denk dat keuzes maken zonder het vertrouwen van je vader of moeder als trainer/coach veel leerzamer is. Laat kinderen hun eigen keuzes maken, want of het goed of fout is, van je eigen keuzes kan je leren. Plezier in de sport is altijd nog het belangrijkste.

“Plezier in de sport is altijd nog het belangrijkste”

Natuurlijk mag je fan zijn van je eigen kind, dat lijkt me juist logisch. En het is gelukkig niet allemaal kommer en kwel. Sommige ouders investeren heel veel tijd en energie in de sport van het kind. Alleen al het aantal kilometers om je kind naar de trainingen en wedstrijden te rijden. Uren wachten in de hal met je laptopje op schoot om nog wat werk te doen, terwijl je kind lekker aan het handballen is.

Wij-gevoel
Laten we gewoon terug gaan naar de basis van de sport: plezier. Laat kinderen zelf de keuze maken om op hoog of laag niveau te sporten. Laten we stoppen met kinderen voor te trekken, elk kind verdient een gelijke behandeling, iedereen betaalt contributie. En als mensen binnen de vereniging niet daarin mee willen en dreigen te stoppen? Dan is dat maar zo. Als je een wij-gevoel wil creëren binnen een vereniging zullen de ik-personen moeten wijken.

Door: Jorick de Bruijn