Met zes goals tegen Hurry-Up heeft Marnix Roos (20) zijn officiële rentree in eigen land weten op te leuken. De rechteropbouwer van Volendam heeft heel veel geleerd van zijn avontuur in Duitsland, maar is vooral heel blij weer in zijn comfortzone te zijn. “Ik ben jaloers op de jongens die slagen in het buitenland.”
“Ik ben al twee maanden niet in Scheveningen en Den Haag, waar ik vandaan kom, geweest. Ik ben in Volendam bekender dan daar. Ik woon weer op hetzelfde plekje: tegenover de sporthal in het dorp.” Roos voelt zich in het Noord-Hollandse vissersdorp weer kiplekker. Dat was een jaar geleden wel anders.
Na de gewonnen bekerfinale in 2019 tekende Roos bij Füchse Berlin. Tot minuten in de opleidingsploeg kwam het niet en ook kwam de goedgebekte linkspoot zichzelf meermaals tegen. “Ik heb de stap naar het buitenland niet gemaakt, omdat ik dat heel graag wilde. Je ziet spelers als Niels Versteijnen en Kay Smits slagen. Je denkt dat als je iets wil betekenen dat je Nederland verlaten moet. Dat was een denkfout.”
Al in de winter
“Ik ben jaloers op de jongens die slagen in het buitenland, maar voor mij werkte het niet”, vertelt Roos. “Ik ga niet altijd met de stroming mee en dat vonden ze in Berlijn niet altijd even makkelijk. Ik heb een vrij kwetsbare knie en wilde mijn eigen krachtprogramma volgen. Dat was niet bespreekbaar. Als handbal het enige is dat je hebt en dat valt erg tegen, gaat dat in je kop zitten. De geluksmomenten werden steeds minder.”
“Als handbal het enige is dat je hebt en dat valt erg tegen, gaat dat in je kop zitten”
Al in de winter legde Roos weer contact met zijn oude club Volendam. “Mijn manager stelde ook voor mee te trainen met clubs uit de tweede Bundesliga, maar dat zag ik niet zitten. Ik zat niet lekker in m’n vel. Ik had weinig vertrouwen in mezelf. Dan was het niet verstandig om het tóch weer te proberen. Zeker niet in de minste vorm in tijden.”
Geleerd te relativeren
Roos is uitgesproken en eerlijk over de moeilijke periode in Duitsland. Toch ziet hij het jaar in de hoofdstad niet als een verloren jaar. “Ik ben geen sukkel die gestrand is in Duitsland. Ik kan goed spelen, maar ik voelde me totaal niet op mijn gemak. Dan moet je de eer aan jezelf houden en terugkeren. Dat heb ik gedaan. Ik voel me weer lekker. De eerste keren dat ik weer bij Volendam meedeed voelde het alsof ik een jaar lang mijn lichaam niet had gebruikt. Het zal allemaal in mijn hoofd.”
De eerste drie Volendamse treffers in Zwartemeer, 27-26 verlies, kwamen van de hand van Roos. Daarmee liet hij meteen zijn belofte zien. “Het zit goed met de liefde tussen mij en Volendam”, grapt de krachtige schutter. “De dromen van vroeger gaan niet uitkomen. Dat heb ik moeten accepteren. Dat is een klap geweest, zeker als je ziet dat andere gasten wel slagen. Maar het moet allemaal niet ten koste gaan van je gemoedstoestand. Dan zijn er wel meer belangrijke dingen in het leven. Ik heb geleerd te relativeren.”
Balans zoeken
“Ik probeer steeds vaker balans te zoeken”, gaat Roos verder. “En weet je? Ik ben de rest van mijn leven dankbaar voor de kuttijd, sorry, in Berlijn. Ik heb er heel veel geleerd over mezelf. Bij Volendam voel ik vertrouwen en als ik het laat zien in het veld zelfs een vorm van respect. Ik functioneer goed op rust en vertrouwen, geloof ik. Daarom heb ik voor langere tijd bij Volendam getekend.”
Foto: Tina Kolthof
