Handbal Inside bestaat deze maand vijf jaar. In het nieuwste magazine blikken we met de topschutter van Oranje, Lois Abbingh, terug op de jaren waarin de Oranjedames zich in de wereldtop nestelden.
Vijf jaar geleden stond Nederland daar opeens. De finale van het WK. Goud werd niet gewonnen, maar Oranje maakte veel indruk. ”Het keerpunt was eigenlijk al in 2013, toen we een kwalificatiewedstrijd van Rusland wonnen. Het was voor het eerst dat we een groot land wisten te verslaan”, herinnert Lois Abbingh zich.
De Groningse is met haar vele goals van afstand één van de meest overheersende smaken bij Oranje. “Ook al konden we in 2014 op het EK niet echt overtuigen, we voelden dat we een land werden waar meer rekening mee werd gehouden. We konden iets gaan betekenen. Dat gevoel overheerste in de groep.”
Beide benen op de grond
Na op de Olympische Spelen in Rio de Janeiro net buiten het podium gevallen te zijn, bereikte Nederland een aantal maanden later opnieuw de finale van een groot toernooi. Op het EK in Zweden werd voor de tweede keer achter elkaar Noorwegen in de eindstrijd getroffen.
Abbingh: ”In Rio de Janeiro zijn we met beide benen op de grond gezet. Daar werden we opeens bestempeld als medaillekandidaat en dat was nieuw. Het bracht een lastige druk met zich mee. Sindsdien zijn we veel stabieler gaan presteren. We hebben door de jaren heen geleerd dat we op een realistische manier naar onze prestaties moeten kijken. Wie is fit, hoe staan we ervoor? Je zult ons niet hoog van de toren horen blazen. Daarvoor zijn we de ploeg ook niet. Alleen met heel hard werken kunnen we ver komen.”
Druk van buitenaf
Ook in Göteborg bleef goud uit. Opnieuw bleek aartsrivaal Noorwegen te sterk. De honger naar goud groeide. Ook fans, die via Ziggo Sport de tocht van Nederland konden volgen, smachtten naar de eerste plaats.
”We wilden onszelf vooral geen druk opleggen”
”We hebben ons nooit laten beïnvloeden door de buitenwacht,” vertelt Abbingh, sinds afgelopen zomer speelster van Odense HC uit Denemarken. ”Tijdens perspraatjes ging het vaak over goud. We wilden onszelf vooral geen druk opleggen. Meermaals bleek dat ons dat heel weinig bracht. Dus zorgden we dat de druk van de ketel af ging en hebben we de focus op blijven bouwen gelegd. We moeten nederig blijven, zeiden we tegen elkaar.”
Geen rijke geschiedenis
Na twee keer zilver volgde twee keer brons. Op het WK in Duitsland (2017) en het Franse EK (2018). ”Dat we twee keer de troostfinale hebben gewonnen, is tekenend voor deze ploeg. Sommige landen geven na de verloren halve finale op. Wij kennen ook de waarde van een bronzen medaille, omdat we niet kunnen leunen op een rijke geschiedenis.”
”Alle stappen die we als team de laatste jaren hebben gezet, hebben we zeer bewust gemaakt. We kijken elkaar nog wel eens aan en zijn zo blij met waar we staan. Alle medailles hebben bij mij een mooi plekje gekregen. Ook de bronzen”, legt Abbingh uit.
Meer lezen? Word dan hier lid van het Handbal Inside Magazine en ontvang de laatste editie, met o.a. het verhaal van Lois Abbingh, meteen thuis.
Foto’s: FotoReza en Jaap van der Pijll
