In het nieuwe Handbal Inside Magazine spreekt Ingrid Lemmens met drie handbalkoppels. Hoe is het om een relatie met een tophandballer te hebben? Over moeilijke gesprekken, uitdagingen, eenzaamheid en denken in oplossingen.
Vandaag deel één, met Bart Ravensbergen (30) uit Voorschoten en Laura van Hoeven (28) uit Wassenaar. Relatie: 10,5 jaar, in juni is het stel getrouwd.
Doelman Bart Ravensbergen maakt in de zomer een transfer naar Bundesligaclub FRISCH/AUF Göppingen. Een geweldige stap voor de international van het Nederlands team, maar wel eentje met grote impact. Ravensbergen en zijn vriendin Laura van Hoeven moeten namelijk bijna zeshonderd kilometer zuidelijker gaan wonen én Laura moet haar baan bij de St. Gerardusschool in Enschede opzeggen.
Het tweetal kreeg een relatie toen Ravensbergen nog bij Hellas in de eerste divisie handbalde. “Hij was toen nog helemaal niet zo bekend, ik weet nog dat ik een keer mocht komen kijken en hij verloor,” zegt Van Hoeven met een lach. Ravensbergen: “Ik zat wel al in Jong Oranje, maar ik denk niet dat jij toen al besefte hoe serieus het handbal voor mij was.”
Na het jeugd-WK maakte Ravensbergen een transfer naar Bevo in het Noord-Limburgse Panningen, een dorp zonder treinstation. Van Hoeven: “Dat voelde heel ver weg. Helemaal naar Limburg,” blikt ze terug. En met een schaterlach zegt ze: “Ik moest zelfs met de belbus, haha. Van deur tot deur was ik vier uur onderweg. Bij Bevo heb ik wel echt een mooie tijd gehad. Daar kwam ik in een warm bad terecht en raakte ik bevriend met de andere vriendinnen van de spelers. Met sommigen heb ik nog steeds contact.”
Academische Pabo
Het werd steeds duidelijker dat Ravensbergen een droom had en daar alles voor over had. Van Hoeven: “Maar ik had ook een droom: voor de klas staan. Zo wilde ik nog graag de Academische Pabo doen en dat kon alleen in Leiden of Utrecht, dat heb ik ook gedaan.”
Na drie seizoenen Bevo werd de afstand nog groter toen Ravensbergen vertrok naar Frankrijk om te gaan spelen bij Sélestat Alsace. Van Hoeven: “Dat was echt heftig. Dan vloog ik één keer in de twee weken op vrijdagavond naar Bazel en haalde Bart me op van het vliegveld of ik nam de trein naar Sélestat en dan op zondagavond weer terug.”
Ravensbergen bracht het nieuws over de Franse club voorzichtig. “Panningen was een uitdaging, maar Frankrijk werd een nog grotere uitdaging, maar we hebben het goed doorstaan. We konden best nog wel veel tijd met elkaar doorbrengen als we in Frankrijk waren.”
Na twee jaar Frankrijk werd gekozen voor een Duits avontuur bij HSG Nordhorn-Lingen. Ravensbergen: “Ik had een paar opties, maar dit was dichter bij Laura en familie.” Van Hoeven lachend: “Ik kon weer met de trein.” Na een jaar nog op en neer reizen om haar studie af te maken, trok ze in het tweede seizoen bij hem in om te gaan samenwonen.
“Het voordeel van Nordhorn is dat ik over de grens kan werken. Ik sta in Enschede voor de klas. Voor handbalbegrippen is dit voor ons de beste optie. Bart is prof in Duitsland en ik heb mijn werk in Nederland, maar ja het ‘probleem’ is dat Bart graag in de Eerste Bundesliga wil spelen. Ik weet hoe groot zijn droom is en die wil ik ook niet in de weg staan.”
Samen beslissen
De keuze om naar Göppingen te gaan was dan ook de moeilijkste van allemaal. Ravensbergen: “We hebben ook wel een paar crisisgesprekken gevoerd. Ik ken Laura natuurlijk, ik weet hoe zij hiermee kan zitten, ik heb het dan ook voorzichtig gebracht. Voor haar zijn dit ook grote stappen en zoiets moet even landen. Je neemt deze beslissing nu ook veel meer samen. De keuze om naar Frankrijk te gaan destijds nam ik voor mezelf, nu maak je hem voor ons beiden.”
Voor Van Hoeven betekent de verhuizing dat ze haar baan binnenkort moet opzeggen. “Het was dat of weer uit elkaar gaan wonen en op en neer reizen. Daar had ik ook geen zin in, we gaan in juni trouwen dan wil je niet uit elkaar gaan wonen. Bart wilde per se Eerste Bundesliga spelen en ja, dat biedt Göppingen. Alleen, ik ben leerkracht en dan is het niet makkelijk om in het buitenland te werken.”
Ravensbergen: “Ze is een geboren leerkracht, hoor.” Maar niet alleen haar werk, ook haar hele sociale netwerk laat Van Hoeven achter. “Ik had hier vriendschappen gesloten met collega’s dus dat moet ook weer opnieuw worden opgebouwd.” Ravensbergen vult aan: “Ik kom in een team terecht en dat is vaak een warm bad, maar hoe gaan we ervoor zorgen dat Laura zich ook op haar gemak voelt? Hopelijk zijn de spelersvrouwen een beetje leuk.”
Immer gerade aus
Haar spontaniteit zit Van Hoeven gelukkig niet in de weg. Lachend: “Ik weet nog dat ik in Frankrijk Frans probeerde te praten, wat hadden de mensen een geduld met me om te luisteren.” Qua Duits ging dat iets minder soepel. “Ik had Duits op de middelbare school laten vallen dus veel verder dan urlaub en immer gerade aus kwam ik niet.
Toch ben ik tijdens een barbecue van de club op een groepje meiden afgestapt.” Ravensbergen begint te lachen: “Zoiets is typisch Lau, dat is echt een sociaal dier, dat vind ik wel weer mooi. Ik ben er ook van overtuigd dat ze het gaat redden in Göppingen.”
Het volledige verhaal lezen? Word dan hier lid en ontvang het laatste Handbal Inside Magazine meteen in huis.
Tekst: Ingrid Lemmens
Foto: FotoReza
