“We hadden toen echt een Skype-relatie”

In het nieuwe Handbal Inside Magazine spreekt Ingrid Lemmens met drie handbalkoppels. Hoe is het om een relatie met een tophandballer te hebben? Over moeilijke gesprekken, uitdagingen, eenzaamheid en denken in oplossingen. Vandaag deel 2.

Luc Steins (28) uit Voerendaal en Chantal Lokkart (28) uit Venlo. Relatie: 9,5 jaar
Luc Steins en Chantal Lokkart zijn al zo’n negen jaar een koppel. Steins handbalde nog bij LIONS, Lokkart bij HandbaL Venlo. Inmiddels woont het tweetal samen in Parijs, maar dat was in het begin van hun relatie wel anders toen Steins in Voerendaal woonde en Lokkart in Venlo.

Lokkart: “We waren echt jong, allebei zeventien of achttien, ik had zelfs nog geen rijbewijs en het was veel geregel om elkaar te zien: wie speelt waar en hoe laat, we waren toen al druk.” Steins: “Gelukkig waren we allebei de woensdag vrij van training. Chantal pakte dan vaker de trein naar Voerendaal.” Lokkart vult aan: “En jij had een lieve pap van wie je de auto mocht lenen.”

In hun beginperiode sprak het tweetal af om voor hun eigen carrières te gaan en daarin voor zichzelf te kiezen. Dat gebeurde ook toen Lokkart werd benaderd om bij Dalfsen te gaan handballen, terwijl Steins al in Frankrijk speelde bij Massy, maar de overstap maakte naar Tremblay.

Lokkart: “Ik kreeg de kans om finales te spelen, Europese wedstrijden, maar ja, Luc ging net naar Tremblay. De afstand werd nog groter en het werd nog drukker. Toen hadden we echt een ‘Skype-relatie’. Gelukkig wisten we dat het tijdelijk zou zijn. De stip aan de horizon was dat we samen zouden wonen.” 

Toulouse
Toch duurde dat nog langer dan ze aanvankelijk dachten. Lokkart: “Na Dalfsen ben ik nog een hbo-studie gaan volgen voor tweedegraads docent. Die opleiding sprak me heel erg aan en ik dacht: als ik het nu niet doe, dan doe ik het nooit meer. Dus toen ben ik terug naar Venlo gegaan en heb ik nog een jaar gestudeerd. Vervolgens ging Luc van Tremblay naar Fenix Toulouse.”

Steins: “Terwijl dat eigenlijk helemaal niet de bedoeling was. Ik wilde graag in Tremblay blijven, want Chantal zou komen en het was relatief dicht bij Nederland. Daardoor konden mijn ouders ook bij alle thuisduels komen kijken en Chantal kon ook nog regelmatig op en neer naar haar vriendinnen.” 

Lokkart lachend: “Ik had nog nooit van Toulouse gehoord, maar ik zou toch al naar Frankrijk gaan verhuizen dus het maakte me niet uit waar.” Steins: “We zijn toen een weekendje erheen gegaan om te kijken waar we terecht zouden komen en het voelde heel erg goed. Chantal zag het zitten en de zon scheen altijd.”

Lokkart: “In Toulouse kwam ik echt in een warm bad terecht, daar hebben we echt een heel fijne tijd gehad. De jongens van het team van Luc waren aardig, met hun vriendinnen had ik goed contact. We hebben daar echt vrienden voor het leven gemaakt.”

Eenzaam in Parijs
In november 2020 werd de Voerendaalse middenopbouwer gecontracteerd door Paris Saint-Germain. Lokkart: “Misschien heel naïef van mij, maar ik dacht echt dat het maar voor een halfjaar zou zijn. Ik dacht: oh dat is ook wel lekker misschien om dan een halfjaar niet te werken, want ik voelde niet de drang om iets te zoeken, maar achteraf dacht ik echt: wat heb ik gezegd.” 

“Ik wilde mezelf ook gewoon ontwikkelen en iets toevoegen aan de maatschappij. Het was coronatijd, Luc moest veel wedstrijden spelen want alles was uitgesteld en ik mocht niet gaan kijken. Wat heb ik me eenzaam gevoeld in die tijd.” 

“Dan zit je daar alleen in wereldstad Parijs en niemand mag komen, en zelf kon ik niet op en neer naar Nederland. Iedereen vroeg ook alleen maar naar Luc, niemand die vroeg: ‘Hoe is het met jou?’ Ik dacht echt: ik heb geen leven meer. Ik kan met recht zeggen dat ik inmiddels weet wat eenzaamheid betekent.”

Inmiddels heeft de Venlose haar draai beter gevonden in Parijs. Ze werkt als medisch secretaresse en geeft op woensdag Nederlandse les op een NTC-school, spreekt regelmatig af met de vriendin van Ephrahim Jerry en ook oud-international Charris Rozemalen woont in de buurt.

Dichtbij thuis
In de zomer van 2022 kreeg Steins een aanbod van de Poolse topclub Vive Kielce, maar een overstap paste toen niet in zijn leven. Zijn vader was op dat moment ernstig ziek. “Bij Kielce is de kans op het winnen van de Champions League vele malen groter, ik kon nog meer geld gaan verdienen en we hebben er serieus over nagedacht.”

“Ik heb altijd in mijn achterhoofd gehouden dat ik dicht bij Nederland wilde blijven. Mijn vader was ziek en de situatie thuis was onzeker dus het allerbelangrijkste was dat ik er voor mijn ouders wilde zijn. Daar heb ik ook geen spijt van gehad, want ik heb alles met mijn vader van dichtbij kunnen meemaken.”

Sterke relatie
Lokkart: “Toen we net samen waren, wist ik wel dat Luc een heel goede handballer was, maar wist ik verder veel. Ik wist dat hij ooit naar het buitenland wilde, maar we hebben elkaar altijd vrijgelaten in die keuzes. Ik had nooit van mijn leven verwacht dat ik in Frankrijk zou gaan wonen. Nu vind ik het wel heel tof dat ik de taal spreek en mezelf kan redden.

“Ik heb een fijne tijd gehad in Toulouse en een mindere tijd in Parijs, maar ik kan wel op eigen benen staan.” Steins: “Handballen was mijn droom en rond mijn 35^e houdt dat op en je moet ook maar kijken of je relatie als je jong bent standhoudt. Zo zijn we erin gegaan, maar in al die jaren werd onze relatie zo sterk dat we alleen maar dichter naar elkaar toe wilden.”

Het gehele verhaal met Steins en Lokkart lezen? Word dan hier lid van het Handbal Inside Magazine en ontvang de laatste editie meteen in huis.

Tekst: Ingrid Lemmens
Foto: FotoReza