In de strijd tegen degradatie kwam oud-international Ailly Luciano (33) uit de hoge, Volendamse hoed. Nu de missie van de Noord-Hollanders is geslaagd doet de rechterhoekspeler weer een stapje terug. “Er was even een stukje adrenaline terug in mijn leven.”
Na de derde nederlaag op rij in de play-downs stuurde Volendam de trainer weg, kwam Maurits van Buren als hoofdcoach voor de damesploeg te staan én werd gezocht naar ervaring voor binnen de lijnen. “Het telefoontje van Joost Ooms zag ik niet aankomen”, vertelt Luciano. “Maar ik ben uiteindelijk heel blij en dankbaar dat hij aan me dacht.”
Want door twee klinkende zeges, 36-20 en 13-24, spelen de oranje-zwarten ook na de zomer in de eredivisie. “We hebben twee heel goede wedstrijden afgeleverd en ik ben heel blij voor de meiden. Ze mogen trots zijn op zichzelf. De eredivisie in Nederland is meer breedtesport dan topsport. Alle meiden bij Volendam werken ernaast en hebben in de twee weken dat ik er was alles voor de club gegeven.”
Appje van Debbie
“Ook ben ik blij met de bijzondere ervaring”, blikt Luciano terug op haar flitsrentree. “Ik wilde al een tijdje weer iets met de bal doen, maar ook met mijn kennis en ervaring. Weer spelen was lachen, maar vooral de sturende rol vond ik leuk. Het pakte ook nog eens allemaal goed uit.”
In de wedstrijden met PSV en E&O begon Luciano op de bank en werd halverwege de eerste helft ingebracht. Ze scoorde in totaal vijf keer, gaf wat assists en was vooral als rustpunt belangrijk voor de jonge formatie uit Noord-Holland.
Na de beslissende pot in Emmen ontving de oud-speelster van het Franse Metz Handball een appje van Debbie Bont. “Ze bedankte me”, lacht Luciano. Haar voormalig teamgenoot bij Oranje en in Noord-Frankrijk is in het nieuwe seizoen de hoofdtrainer van Volendam. “En dat wordt ze gelukkig in de eredivisie.”
Teampje opzoeken?
Bont moet in de voorbereiding niet op Luciano rekenen, want de linkspoot houdt het bij deze twee degradatieduels. “Ik ben gestopt om me te focussen op het gezinsleven en vrijheid te ervaren. Daarnaast is Volendam niet om de hoek van mijn woonplaats in Zuid-Holland en ben ik niet fit. Er is wel iets bij me aangewakkerd. Misschien moet ik op zoek naar een teampje in de buurt van Rotterdam, want ik heb gemerkt dat ik het wel leuk vind mijn ervaring te delen.”
“Er was even een stukje adrenaline terug in mijn leven”, vervolgt Luciano met een lach. Met Metz Handball won ze zes landstitels. “Ik heb in mijn carrière nog nooit tegen degradatie gevochten. Het is emotioneel net zo intens als een finale. Het is erop of eronder!”
Niet veel tijd over
Is coachen dan een optie voor Luciano? “Het sturen is mooi om te doen”, besluit de olympiër. “Maar trainer zijn is nog tijdrovender. Dan ben je tijdens de training, maar ook voor en na de tijd bezig met voorbereiden. Nu met kleine kinderen, ik ben negen maanden geleden bevallen, heb ik niet veel tijd over.”
Foto’s: Tina Kolthof en Jaap van der Pijll
