‘De man in het zwart’ klimt zo soms in de pen. Landelijke arbiter in de rol van columnist. Het overlijden van Bart Markus is reden op gepaste wijze van zich te laten horen.
Onze eerste ontmoeting was zo’n twintig jaar geleden in mijn thuishal. Je stond een wedstrijd van ons tweede herenteam te fluiten. Je liet veel toe; de voordeelregel was in goede handen. De mannen maakte jou verder “de pis niet lauw”, dat was duidelijk. Onverstoorbaar floot jij dit bierteamhandbal.
Niet veel later kwam ik je zoon tegen en begon ik met hem koppel te fluiten. Een paar jaar later kreeg ik pas door dat jullie vader en zoon waren. Ik had het kunnen weten; de stijl van fluiten was nagenoeg hetzelfde. Als je erop gaat letten dan blijkt het fluiten vaker van generatie op generatie te worden doorgegeven. Ik moest in dat kader meteen denken aan de Remmerswalen, de familie Den Elzen en de Stobbes. Het fluiten zit blijkbaar vaak in de genen.
Toen we weer een paar jaar later stad en land afreisden voor het fluiten van eredivisiewedstrijden ging jij als ‘handbalouder’ vaak met ons mee. Sittard, Emmen of de Heul, je was erbij als toeschouwer, begeleider en trotse pa. Tenminste, als je geliefde Volendam niet thuis speelde, want daar bleef je voor in het dorp.
Na afloop van onze wedstrijden was je wedstrijdanalyse vanaf de achterbank kort en bondig. Maar tegelijk ook heerlijk relativerend als we er zelf geen goed gevoel over hadden. “Slecht gefloten? Welnee, die spelers moeten die ballen er gewoon in knallen en verder niet zeuren”. Met een paar oneliners kregen we verder nog wat tips mee. Recht door zee. Op naar de volgende wedstrijd!
Toen mijn maatje besloot te stoppen met fluiten, had je het er als vader best moeilijk mee. Je zei het niet, maar ik voelde het. En tegelijkertijd, je begreep het ook heel goed. Een jong, druk gezin en dan iedere zaterdagavond weg; het was na al die jaren een te grote belasting geworden.
Onze band bleef echter. Regelmatig kwam ik je de afgelopen jaren tegen in de sporthal van Volendam. Steevast volgde er een kort, bondig praatje: het voelde iedere keer weer als ’n warm bad. Afgelopen weekend ben je veel te vroeg overleden. Ik ga je missen. Rust zacht, Bart!
Door: De man in het zwart
Foto: Jaap van der Pijll
