De meeste handballers hebben er helaas wel eens mee te maken gehad: blessureleed. Je landt op de voet van je tegenstander en gaat door je enkel. Je knie blijft staan, terwijl je tegenstander je passeert. Het is soms een lange lijdensweg. Mentaal en fysiek. De onzekerheid, de pijn, jezelf even heel klein voelen en alleen op de wereld.
Zo zal ook als recent voorbeeld Maurits van Buren zich even gevoeld hebben, in de uitwedstrijd bij Chambéry voor de EHF cup. Na een sterk seizoen (inclusief debuut in Oranje), reeds twee zware knieblessures gehad te hebben en in de bloei van zijn leven was het noodlot hem wederom te machtig voor het oog van duizenden Franse handballiefhebbers. Kruisband in de linkerknie afgescheurd. Wat korte berichten op internet en in de kranten over dit verschrikkelijke nieuws en vervolgens vergeten. Zo zal dit gevoeld hebben voor Maurits.
In je uppie
Wat gaat er door iemand heen op zo’n moment? Elke keer terugkomen na een blessure is ontzettend knap. Je moet er ontzettend veel voor opgeven om op dat niveau te kunnen acteren. Is het medisch wel verantwoord? Kun je het nog wel opbrengen om maandenlang langs de kant te zitten en in je uppie te trainen. Terwijl je maatjes op het veld lekker met de bal bezig zijn, zwoeg jij in het krachthonk.
Topsport of breedtesport: er wordt van de geblesseerde speler heel veel gevraagd. Je moet opnieuw vertrouwen krijgen in je lichaam en dat kost tijd. En los van dat vertrouwen moet je ook tegen de stemmetjes in je hoofd vechten. “Ik kan het niet meer opbrengen’’, “Waarom ik?’’. Maar daarnaast gaat hem om één ding: je wilt weer op het veld staan. Je wilt die bal weer op doel smijten, met of zonder plak. Je wilt weer deel uitmaken van het team.
Van Buren
Om nog even wat woorden te richten tot Maurits van Buren: Wat heb jij een pech gehad. Ik weet niet wat je besluit wat handbal betreft, maar als het medisch verantwoord is en als je het kan opbrengen: ga door! Want niemand kan net als jou wachten tot je terug bent op het Volendamse handbalveld. En daarbuiten. Of je nou doorgaat of niet: jij hebt je eigen jongensboek al geschreven, een boek over een winnaar. Met een heerlijke techniek op de rechterhoek.
Als je besluit als handballer de handdoek te gooien, dan is dat je goed recht. Maar deze column is eigenlijk voor iedereen die momenteel in zo’n situatie zit en zich vergeten voelt. Je bent niet vergeten. Sterker nog: iedereen in jouw omgeving hoopt dat je doorgaat. Want je teamgenoten hebben je nodig. Ook al ben je even buitenbeeld. Op de training. In de kleedkamer. Of wanneer je de 20-21 binnen ramt.
Ingezonden door: Jorick
Foto: Jaap van der Pijll
