Je bent op weg naar een goal. Break-out. Zekerheidje. En die had je net nodig, want even daarvoor miste je een opgelegde kans. Tegenstander in je ooghoek. Standje kamikaze. Op de tenen, buik vooruit. Ding-ding. Jij met je bakkes op het parket. Weg kans. Jackpotje.
Het jackpotje. De wereldberoemde charge uit de afdelingsklasse. De bizarre actie aan de overkant. Jij steekt je arm netjes in de lucht. Vogelvrij. De verdediger ziet kans je vlucht abrupt te stoppen en trekt aan de hendel. Jouw schatarm. En daar lig je.
Onwetendheid
De veelgebruikers van ‘het jackpotje’ trainen over het algemeen te weinig. Soms zelfs niet. Op zondag met frisse moed naar de hal, om twee uur heen-en-weer op Dutchy’s later weer met de kinderen naar de dierentuin te gaan. De coach van de tegenpartij noemt het onwetendheid. De “Hij ging voor de bal”-kaart komt op tafel. Het slachtoffer weet beter.
De late aanslag op je arm doet pijn. En zorgt daarnaast voor teleurstelling. Want je was in veronderstelling fracties van een doelpunt vandaan te zijn. Soms levert het een strafworp op (“Én twee!”). Maar goed. Die neem jij niet. Geen streepje achter je naam. De volgende keer beter.
Rien ne va plus
Vaak in de break. Soms uit de hoek. Laten we het jackpotje in het casino laten. Rien ne va plus. Te laat is te laat. Had je maar eerder moeten zijn. In de tegenaanval mag je weer iets terug doen. En vanmiddag naar de dierentuin. Op diezelfde Dutchy’s. Maakt het uit.
Foto: Tina Kolthof
