John Volkers (1955) heeft 44 jaar in de sportjournalistiek achter de rug. De afgelopen 33 jaar volgde hij voor de Volkskrant onder meer de handbalsport. Na de Olympische Spelen in Tokio is Volkers officieel met pensioen. Voor het Handbal Inside Magazine blijft hij schrijven.
Mijn vrouw zei bij wedstrijd vier of vijf van het Europees kampioenschap handbal – ik denk de pot tegen Duitsland – dat ik eens moest stoppen met dat kijken naar Estavana Polman. Mijn echtgenote, een eredivisiehandbalster van weleer en de tante van Jessy Kramer, bedoelde dat ik me niet de hele tijd zo moest concentreren op het presteren van Es, zoals velen in de handbalwereld haar noemen. In de voetbalwereld noemen ze haar trouwens mevrouw Van der Vaart.
Ik gaf, in onze korte twist, grif toe dat ik werd getriggerd door het spel van Polman en daar misschien wat vaak hardop commentaar bij leverde. Dat een fors deel van het Nederlandse aanvalsspel aan haar werd opgehangen en dat zij die rol door latente angst en de gedwongen pauze na een zware kruisbandblessure eigenlijk niet op haar vertrouwde manier kon waarmaken.
Polman, de aanvalster in de ‘Roemeense wissel’ omdat ze verdedigend te zwak is, speelde op het EK veelal horizontaal handbal, geen verticaal spel. Vaak bewoog ze voor de verdediging langs en probeerde dan de cirkelloper te bereiken, maar zonder dreiging of virtuositeit uit de tweede lijn komt geen line player vrij aan de cirkel. En als er toch een gat viel, door een serieuze sper, dan aarzelde zij of zag zij ervan af recht op het doel af te gaan.
Kortom, in rond Nederlands: Polman was in Skopje en Ljubljana geen schim van de speelster die zij tot drie jaar geleden was: de MVP van het door Nederland gewonnen WK van 2019. En of ze dat nog gaat worden, is in de toekomst geschreven. Toekomst is een wolk die pas op het laatste moment optrekt en vooral veel verhult.
Het is natuurlijk vreselijk jammer dat een zo begiftigde handbalster de voorste kruisband scheurt en daarna, na een lange revalidatie, die knie nog eens serieus bezeert. Dat de club, háár club (Esbjerg), de Nederlandse vedette vervolgens op een zijspoor zet en daarvoor nauwelijks uitleg levert. Dat Estavana het EK van 2020 en de Olympische Spelen van 2021 moest missen. Het WK van 2021 ging daarna op minder dan halve kracht. Dat gaf zij, bij wedstrijd één van het toernooi op de Balkan, voor de Ziggo-camera van Gerben Engelen ruiterlijk toe.
Ze was wel bij de selectie van bondscoach Monique Tijsterman gehaald, maar als ze een enkel moment in het veld kwam dacht je: alsjeblieft ga weer zitten, Es. Te broos, te bleek, te weinig power, geen ritme, maar wel natuurlijk haar gebruikelijke bluf. Ze zat op de bank Tijsterman goede raad in te fluisteren. Het liep, ook voor de coach, niet goed af. Nederland werd negende bij die wereldtitelstrijd in het zonnige Spanje, waar het team als titelverdediger was verschenen.
Per Johansson, de Zweedse opvolger van Tijsterman bij het pronkstuk van het Nederlands Handbal Verbond (NHV), zette bij het voorbije EK toch weer zijn geld op Polman. In maart, bij zijn eerste optredens als strateeg met twee duels tegen Duitsland, moet hij best geschrokken zijn van de conditie van de voormalige sterspeler, maar toen Lois Abbingh zwanger bleek en dynamo Larissa Nüsser ook de voorste kruisband scheurde, wist de Zweedse coach dat hij voor zijn opbouwrij niet om de nummer 79 heen kon.
Zo kwam zij op het wedstrijdformulier van het EK en kreeg best veel speeltijd. Het rare was dat ze aanvankelijk bijna geen schot plaatste en toen plots, in wedstrijd twee tegen het inderdaad uiterst zwakke Macedonië, de bal tussen de palen schoot met een snelheid van 104 kilometer per uur. Dus toch, mompelde ik thuis voor de buis. Naar het einde van het toernooi begon Polman, tegenwoordig speelster van Rapid Boekarest, langzaamaan beter te spelen. Ze eindigde op zeventien treffers (uit zeven wedstrijden), maar om nou te zeggen dat ze de Nederlandse ploeg bij de hand nam, nou nee.
Estavana Polman is de speelster die voor het Deense Esbjerg in negen jaren competitie de topscorer aller tijden werd, met liefst 1270 treffers voor de stad die volgens haar naar vis stinkt. Polman is voor Nederland sinds haar achttiende een betrouwbare kracht die, tot en met 2019, altijd heeft geleverd.
Ze is nu 30, bijna op 600 treffers (588 in 168 interlands) in het oranje gearriveerd. Als Nederland de Olympische Spelen van Parijs haalt, zal ze daar 32 lentes tellen. De nu door knieproblematiek gevelde jonge talenten Delaila Amega en Larissa Nüsser stonden op het punt haar af te lossen. Dat pakte anders uit. In maart, bij de Golden League in Nederland, gaan we zien of regelmatiger spelen bij Rapid Boekarest het talent bij Polman weer boven doet drijven. Ik zal niet te streng oordelen, opdracht van mijn vrouw.
Het mooie van dit alles is: Polman wil altijd. Dat noem ik karakter. Het komend jaar gaat het evenwel over kunnen. Willen is kunnen, zei een oude leraar van mij. Benieuwd.
John.
Meer van John Volkers lezen? Word dan hier lid van het Handbal Inside Magazine en ontvang de meest recente editie meteen in huis.
Tekst: John Volkers
Foto: Jaap van der Pijll
