Op zijn vrije middag hobbelt redactielid Stijn Steenhuis mee bij het Drentse HVC in de tweede divisie. Heel soms tikt hij iets op over zijn zondag.
Ik kan even geen plaats bedenken waar rotzooi zo naar de achtergrond verdwijnt als in de kleedkamer. Een opgedronken kopje koffie staat in de woonkamer al na een paar minuten in de weg, maar de chaos in de ruimte waar we ons mogen omkleden is verre van hinderlijk. Het is er vaak koud, maar voelt heel warm aan.
De kleedkamer is de plek waar andere zaken belangrijker zijn en voorrang krijgen. Een dik half uur voor het begin van de wedstrijd vindt iedereen zijn eigen weg naar kleedkamer vier. Zonder overleg. Helemaal achteraan in de gang. De een na een stresspeuk, de ander met de shirtjestas. Omdat het helaas zijn beurt was te wassen.
Na een drukke werkweek
Alles komt er samen. Kabaal, bijgeloof, focus, muziek. Voor de wedstrijd vooral veel klanken, na het duel lelijk Nederlandstalig of Sweet Caroline. De een wil koste wat kost winnen en vraagt om concentratie, de ander heeft daar geen boodschap aan. Wil vooral zijn ei kwijt na een drukke werkweek. In de vorm van even bijpraten, hoe is het op kantoor of gewoon zestig minuten lang als een gek op en neer. Calorietjes verbranden.
Zooi. Shirtjes, broekjes, wie heeft welk nummer, de een netjes met de tas op het bankje en schoenen eronder. Altijd die ene teamgenoot die er een bende van maakt. Niemand kijkt er naar om, want de bezetting van kleedkamer vier duurt maar even. Maak er maar een mooie janboel van. Het komt na de wedstrijd wel goed.
Vier eigen muren
In de rust een flinke mep tegen de prullenbak. Die gezien de scheuren in het plastic als eens vaker de klos was. Achterstand, wat nu? Harde woorden vallen, er wordt gewezen. Moet ook, want het moet beter. Het wordt in de kleedkamer geaccepteerd. Na de partij weer aaien, maar voor nu telt de zege. Tussen de vier eigen muren van de kleedkamer wordt meer getolereerd van elkaar. Het publiek is op veilige afstand, alleen het clubicoon – in de middag achter de knoppen – mag eventjes meeluisteren van de coach. Veiligheid.
Toch gelukt, twee punten in de tas. De jarige komt de kleedkamer binnen met een kratje bier en colaatje voor de bob. Het bezwete lijf onder de douche nadat je een poging hebt gedaan je tenue in de shirtjestas te gooien. Mislukt, net als alle anderen. Een ophoping van stof. Komt wel goed. Handdoekjes uitlenen, want ik vergeet bijna altijd die van mij.
Lege shampoofles en wat kopzorgen
Juist, Sweet Caroline is aan de beurt. Terwijl de doelman nog volledig in tenue binnenloopt. Stresspeuk, ja, ook na een overwinning. Hij loopt met grote stappen op de hoop oranje-zwart af. Mikt alle was in één keer in de tas, rits dicht, zijn beurt te wassen. Opgelost, niets meer van te zien. Net als dat kopje koffie van een paar alinea’s terug.
Inmiddels heeft bijna iedereen met natte haren het loopje naar de kantine gemaakt. Waar het twee uur geleden een grote chaos was in kleedkamer vier, is alleen een lege shampoofles op de koude tegelvloer en wat kopzorgen achtergelaten. Op naar volgende week.
