Winnaarsmentaliteit. Hetgeen wat iedere sporter in de loop van zijn of haar carrière nodig heeft en wat ook in het dagelijks leven regelmatig nuttig kan zijn. Iedereen loopt op een bepaald moment tegen een verwachte of onverwachte uitdaging aan en dan is het aan jou om te laten zien dat je die uitdaging aan kunt.
Als ik het wat breder trek valt mij de afgelopen jaren op dat we in Nederland vaker finales verliezen dan winnen. En dan heb ik het niet alleen over de finales om de prijzen. Ook kwalificatiewedstrijden tel ik mee als een finale. Wedstrijden waarin de druk het hoogst is. Bijvoorbeeld de waterpoloërs die kwalificatie voor de Olympische Spelen op een haar na misten, door van Frankrijk te verliezen na een strafworpenserie, het WK voetbal in 2010 of de hockeysters die in Rio de finale verloren.
Zappen
Teksten als ‘We hebben gedomineerd’, ’We waren er zo dichtbij’ ‘We hadden meer verdiend’ komen voorbij. Het zijn tenenkrommende teksten die ik al veel te vaak heb moeten aanhoren, maar wat moet je anders zeggen? Ik voel mij altijd bijzonder betrokken als een Nederlands team van welke sport ook speelt en ik zap snel weg als we verloren hebben. Ik voel me dan voor heel even een van de spelers of speelsters. Door te zappen kan ik de realiteit even mijden.
“Er ontbreekt toch telkens dat laatste zetje”
En waar ik die realiteit met een simpel knopje op de afstandsbediening kan mijden, kunnen de atleten dat niet. Die zullen voor altijd herinnerd worden aan het net-niet-toernooi of de net-niet-wedstrijd. Zo ook onze handbalvrouwen die het afgelopen jaar fantastisch gepresteerd hebben en elk toernooi bijzonder ver zijn gekomen, maar er ontbreekt toch telkens dat laatste zetje om een grote prijs te pakken. Een bepaalde soort mentaliteit.
Oranje U21
Neem de heren van Nederland U21 die zich net niet wisten te plaatsen voor het WK in Algerije. De hele wedstrijd domineerde de ploeg, maar uiteindelijk verloren ze toch en ging het hele feestje niet door. Omdat er in de laatste seconde de winnende werd gemist werd dat weggezet als ‘pech’. Daar ben ik het – uiteraard – niet mee eens. Wat mij opviel is dat er bij bijvoorbeeld de Russen een soort mentaliteit en karakter tevoorschijn komt op het moment suprême. Een over-mijn-lijk-mentaliteit.
“Natuurlijk zijn er ook genoeg voorbeelden van finales die gewonnen worden”
Natuurlijk zijn er ook genoeg voorbeelden van finales die gewonnen worden en we mogen ook zeker trots zijn op onze nationale damesploeg. Hun prestaties mogen we zeker niet bagatelliseren. Niet alleen zijn we twee medailles en een Olympische ervaring rijker. Het handbal in Nederland staat dankzij Wester en co op de kaart.
Onvoorwaardelijke steun
Tot slot nog even terug naar de winnaarsmetaliteit. De basis die in mijn optiek nog te vaak vergeten. Om te kunnen winnen moet je altijd de ballen uit je broek lopen en keihard werken. Uiteindelijk zullen dan de beste resultaten gehaald worden. Op mentaliteit train je niet, je spreekt iemand aan op zijn of haar mentaliteit. Zo ook het publiek bij deze.
“Onvoorwaardelijke steun is waar het uiteindelijk om draait”
Onvoorwaardelijke steun is waar het uiteindelijk om draait. Niet wij winnen en zij verliezen. Als we daar met z’n allen de nadruk op gaan leggen wordt het in de toekomst wellicht ook een keer mogelijk een lange neus te maken naar de Noren, Fransen of Hongaren als wij die beslissende wedstrijd op karakter winnen.
Door: Jorick
