Column: Uitzwaaien als een heer

Afgelopen weekend werden er weer door een aantal ploegen hun laatste thuiswedstrijd van het seizoen gespeeld. Veel clubs nemen op dit moment afscheid van spelers, trainers en vrijwilligers. Een mooi moment om ‘en publique’ iemand nog een keer in de spotlights te zetten voor het werk en de inzet die ze voor de club hebben verzet. Soms zelfs jarenlang. Een teken van dankbaarheid en waardering. Een club kan hier, zeker als dit goed is georganiseerd, echt zijn grootsheid laten zien. Helaas is dit niet altijd het geval.

Een grote frustratie van mij is mijn afscheid geweest bij Quintus. Twee jaar geleden. Ik heb daar aangegeven te stoppen, omdat ik niet zag hoe ik een goede combinatie kon maken tussen handballen en mijn nieuwe baan in Duitsland. Op het moment van de laatste thuiswedstrijd zat ik met de handbalschool in Duitsland op een toernooi en ben ik voor deze wedstrijd drie uur in de auto gestapt om aanwezig te kunnen zijn. Het hele seizoen heb ik alles gespeeld en ben ik volgens mij redelijk belangrijk geweest in het halen van het plekje in de BENE-League.

Pischagrijnig
In deze laatste wedstrijd heb ik tien minuten mogen spelen. Dit vond ik niet passen bij wat ik in het seizoen had gepresteerd. Toen ik hier achteraf wat van had gezegd, kreeg ik te horen dat ze geen afscheid konden blijven nemen van spelers. Dit vond ik echt belachelijk. De terugweg naar Duitsland was ik pischagrijnig en het tast toch de manier aan waarop ik terug kijk op mijn tijd bij deze club.

Helaas gebeurde dit seizoen hetzelfde met mijn broertje, ook bij Quintus. Hij heeft zes jaar bij de club gespeeld, waarvan drie jaar in de eerste ploeg. Na dit seizoen zal hij stoppen. Dit heeft hij aangegeven in de week van de laatste thuiswedstrijd. Toch vonden ze het niet nodig om hem even in het zonnetje te zetten en te bedanken voor de jaren die hij bij de club heeft besteed.

Jaspers
Het opende mijn ogen en liet me ook eens kijken hoe het bij andere clubs ging. Bij E&O kreeg René Jaspers na jaren in de eerste ploeg geen podium afscheid te nemen. Hij gaat bij de buurman spelen en had in eerste instantie aangegeven dat hij de intentie had om bij E&O te blijven. Nu is hij neo-international en heeft hij alsnog het gevoel dat hij op het hoogste niveau moet spelen om in aanmerking te komen voor het grote Oranje. Een hele rits aan spelers werd genoemd en bedankt voor de afgelopen jaren, maar René Jaspers werd overgeslagen, omdat de mensen van de club het niet eens waren met zijn keuze. Gevolg: René Jaspers in tranen.

VOC, kersvers landskampioen. Niemand werd bedankt. Speelsters die aan hebben gegeven te stoppen of te verkassen, het maakte allemaal niet uit. Afscheid nemen is blijkbaar niet nodig. Van bekenden van mij heb ik begrepen dat het ook deze mensen frustreert dat er na jaren van inzet geen bedankje van af kan. En vervolgens vragen we ons af hoe het komt dat het steeds moeilijker wordt om vrijwilligers te vinden. Ik heb hier zo mijn ideeën over, maar ik denk dat een stukje waardering hier ook debet aan is.

Staande ovatie
Dat het ook anders kan, werd me afgelopen wedstrijd duidelijk bij mijn club Hurry-Up. In de week vooraf werd via social media gecommuniceerd dat er afscheid genomen zou worden van spelers en de oude hoofdsponsor. Dit resulteerde in een volle arena waar voor de wedstrijd de sponsor werd bedankt, tijdens de wedstrijd de vertrekkende spelers veel speeltijd kregen om nog een keer hun kunstje te laten zien en na de wedstrijd werden deze jongens er nog even tussenuit gepikt.

Voor iedereen was applaus, ook voor positiecollega Wouter Greevink die op dit moment niet aanwezig was. Een staande ovatie was er voor Vaidas Trainavicius, ook al is de kans groot dat hij volgend seizoen voor een concurrent speelt. Hier kreeg ik een goed gevoel van. Ditzelfde gevoel kreeg ik ook toen ik een paar weken geleden op een zondagmiddag bij een wedstrijd in Lemelerveld toeschouwer was. Hier werd ook iedereen bedankt die met de eerste ploeg iets te maken had gehad. Hartstikke mooi!

Afscheidsprotocol
Misschien is het een goed idee om met elkaar een afscheidsprotocol op te stellen. Hoe nemen we goed afscheid bij de club? Wie bedanken we op welke manier? Want laten we ook onze vrijwilligers achter de bar niet vergeten, of de kookmoeders, de chauffeurs, de fysio, de waterdragers, de bestuurders en de scheidsrechters. Iedereen verdient dat stukje waardering. 

Laten we er samen voor zorgen dat iedereen de waardering krijgt die hij/zij verdient en dat deze persoon dan ook met een goed gevoel terug kan kijken op de tijd bij de club. Laten we niet vergeten wat je als club uitstraalt naar buiten toe, wanneer je op een gepaste manier je mensen bedankt. 

Ingezonden door: Sven Hemmes, doelman Hurry-Up
Foto: FotoReza