Columnist Jorick heeft een doorstart gemaakt in het trainersvak. Met diploma op zak vindt hij dat er binnen de opleiding en trainerswereld te weinig rekening wordt gehouden met de sociale pijler als trainer/coach voor een, soms kwetsbare, groep.
Trainingen methodisch voorbereiden, opbouwen en in elkaar draaien. Trainingen met duidelijke tekeningen en teksten. Niet de materialen vergeten tijdens de training, wat wil je aanleren? Dit zijn onderwerpen die voorbij komen tijdens de HT-opleidingen (handbaltrainer) van het NHV. Uiteindelijk, als je er klaar voor bent, worden de trainingen beoordeeld door iemand van het de bond. Ga je verder door in de opleiding dan wordt ook de wedstrijdcoaching bekeken en beluisterd.
Nu vraag ik mij af: wordt er eigenlijk wel genoeg aangeleerd over het pedagogische gedeelte? Of je nu met kinderen of volwassenen te maken hebt, elk mens en elke sporter heeft emoties en gevoelens. Gevoelens waar een coach of trainer mee te maken heeft, zowel tijdens trainingen als wedstrijden. Hoe ga je in de jeugd om met kinderen die het moeilijk hebben op school of kinderen die te maken hebben met ouders die in scheiding liggen? Kinderen die niet lekker in hun vel zitten en handbal gebruiken als uitlaatklep. Juist dan kan jij een hart onder de riem steken.
Simpele vraag
Vraag jij als trainer/coach wel eens aan je spelers hoe het gaat op school? Hoe het thuis gaat? Ik ben van mening dat je zeker als jeugdtrainer een kind in zijn (sociale) ontwikkeling kan helpen. Een simpele vraag uit interesse kan een wereld van verschil maken. Trainen en coachen is zoveel meer. Daar is nog te weinig begeleiding in. Logisch ook. Je kunt niet verwachten dat een ouder of jeugdtrainer even weet hoe je om gaat met een individu. Tenslotte is iedereen anders.
“Een simpele vraag uit interesse kan een wereld van verschil maken”
Dit is ook van toepassing in de topsport. Zowel bij kinderen als volwassenen. Hoe ga je om met de teleurstelling van een speler die al weken niet gespeeld heeft? Hoe ga je om met een speler die onlangs een familielid heeft verloren? Laat je hem of haar als coach links liggen of ga je het gesprek aan? Zoveel vragen en zo weinig antwoorden. Juist omdat elke coach een eigen manier van communiceren heeft is er geen ideale manier voor. Toch bekruipt mij het gevoel dat hier nog te weinig aandacht aan wordt besteed bij de HT-opleidingen.
Ervaringen bespreken
Hoe fijn zou het zijn als clubs in Nederland dit met elkaar bespreken, ervaringen over dit soort situaties met elkaar delen en elkaar helpen? We denken allemaal heel goed in Nederland te weten hoe het werkt, maar we kunnen nog zoveel van elkaar leren als trainers en coaches. Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden op dit gebied. Alleen moeten we er wel voor open staan.
Om een team te smeden en te kunnen presteren zal naar mijns inziens plezier altijd voorop staan. Als trainer/coach ben jij daar ook verantwoordelijk voor. Vergeet niet dat het moeilijk kan zijn om privé en handbal gescheiden te houden. Besteed aandacht aan elkaar en help elkaar waar nodig. Een luisterend oor of een schouder om op te huilen kan zelfs op een regenachtige avond in de hal het verschil maken.
Foto: Jaap van der Pijll
