Britt van Steekelenburg speelde vorige week in de finale om de landstitel haar laatste wedstrijd voor Quintus. Ze verloor met haar team van VOC, waardoor ze geen afscheid nam met een hoofdprijs. “Toch kijk ik terug op een mooie loopbaan vol hoogtepunten.”
Het was even slikken voor Britt van Steekelenburg. De ‘eeuwige’ lach die haar zo sympathiek maakt, was verdwenen. Tranen drongen zich op. Ondanks al de goedbedoelde opmerkingen van haar fans kon zij even niet vrolijk zijn. Zojuist was een mogelijke landstitel aan haar neus voorbijgegaan. De prijs waarmee de onverzettelijke cirkelloopster zó graag afscheid had genomen van haar geliefde sport.
Toch won de realiteit het snel van haar verdriet. “Het mocht niet zo zijn. VOC was gewoon beter. Daar moeten we eerlijk over zijn. Ik was graag gestopt met die hoofdprijs, maar ik kan niet blijven spelen totdat we die titel een keer winnen. Het zijn mooie jaren geweest met genoeg andere prijzen.”
Grote waarde
De 26-jarige cirkelloopster kende hoogtepunten, maar ook minder leuke momenten. In het begin van haar loopbaan werd zij geselecteerd voor Jong Oranje, maar liep een zware enkelblessure op. Vorig seizoen moest zij na een afgescheurde kruisband lang aan de kant blijven om te revalideren. “Dat waren vreselijke tijden. Toekijken hoe je ploeggenoten hard trainen en leuke wedstrijden spelen.”
Van Steekelenburg knokte zich terug en was van grote waarde voor de formatie van coach René Zwinkels. Met een brace om haar gekwetste knie zorgde zij met haar inzet voor de resultaten van Quintus. “We wonnen de Supercup en de beker. Fantastisch waren ook de Europese wedstrijden tegen Reykjavik, Malaga en Pogon. We haalden de halve finale en daar mogen we trots op zijn. We hebben met Quintus naam gemaakt in Europa.”
Liefde
Vanaf haar vijfde jaar is de in Honselersdijk geboren lijnspeelster actief bij Quintus. Heeft er haar grote liefde Roy Verlaan ontmoet, die ook bij de Heulse club speelde. Ze werd zes keer Nederlands kampioen met de jeugd en behaalde landstitels met de afdelingsselectie. Zij roemt Jan van Kester, de jeugdtrainer die haar en zo veel andere talenten heeft klaargestoomd voor het grote werk. “Allemaal herinneringen die je nooit meer vergeet. Alle kampioenschappen en prijzen zijn bijzonder. Het mooie van teamsport is, dat je het met elkaar doet. Ik had het voor geen goud willen missen.”
Wat ze verder gaat doen, weet ze nog niet. “Werken aan mijn maatschappelijke carrière. Handbal even op een laag pitje. Mijn lichaam laten herstellen. De gewrichten minder belasten en tot rust laten komen. Daarna zie ik wel verder. Er is altijd genoeg te doen in de sport en zeker bij zo’n grote club als Quintus.”
Lach
Britt van Steekelenburg gaat het handbal missen. Daar bestaat geen twijfel over. Net zo goed als de fans die aanstekelijke lach van haar gaan missen.
Tekst door: Peter Lotman van het AD
Foto: FotoReza
