Het is zondagochtend. Uurtje of tien. De douches in de kleedkamer zijn, na de zaterdagavondse pot van het eerste team, net droog. In een hoekje van het koel betegelde omkleedhok krijgt een tapeloos rolletje plastic een briesje. De kleedkamerdeur zwaait open.
Driekwartier voor het duel tussen Blauw-Wit 3 en De Zwaluwen 5 worden de eerste sporttassen, gesponsord door de reeds failliete kroeg van weleer, op de vloer gesmakt. Tikjes op schouderblad en achterhoofd worden afgewisseld met opmerkingen over uiteenlopende onderwerpen. Van de verjaardag van de jongste tot de aanbouw van de keuken (tweegreepskraan zelf geïnstalleerd, fraai). Over het tactische concept wordt geen woord gerept.
“Over het tactische concept wordt geen woord gerept”
Wanneer ook de benjamin van de ploeg – Joeri, 18 jaar, aardige valworp – na een avondje stappen kleedkamer vier heeft gevonden, worden de eerste potjes met tijgerbalsem uit de tas gehaald. Terwijl de wedstrijd snel nadert gaan de bananen en het doosje paracetamol rond. Steven, de enige speler die wél aan het wedstrijdformulier heeft gedacht, dirigeert de waardevolle spullen naar het zijvakje van de teamtas. Terwijl de altijd jolige Herman nog maar eens aangeeft dat hij niet in de betreffende tas past. Één iemand kan de gevatte opmerking waarderen. Juist, Herman zelf.
Gezinnetje
De jeugdwedstrijden ervoor liepen wat uit en dus heeft het derde zo’n drie minuutjes in de zaal. Een enkeling hobbelt wat op en neer. Peter, zo’n speler die nog een beetje richting aan de bal kan geven en dus geposteerd wordt op de opbouw, is bij de tribune te vinden. Zijn vrouw én zoon komen eens kijken. Het striemende fluitje van de arbiter van die zondagochtend – retro Kappa-setje uit de jaren negentig, zwart-wit – scheidt het gezinnetje voor zestig minuten.
“Na de derde foutieve pass van hoekspeler Derk heeft de iets te fanatieke spelmaker Gijs het even gehad”
In de eerste helft gaan beide teams gelijk op. De Zwaluwen 5 is iets sterker. Voormalige A-junioren met conditie en ingewikkeld voetenwerk formeren de eerste lijn. Via de break-out straffen de jonge honden de kinderlijke fouten van de thuisploeg af. Na de derde foutieve pass van hoekspeler Derk (“Doe eens rustig, het is nog vroeg”) heeft de iets te fanatieke spelmaker Gijs het even gehad en zoekt gefrustreerd de reservebank op.
Befaamde fysieke wijze
Na de pauze beslist het fittere De Zwaluwen 5 snel het duel. Doelman Maarten – tussen de palen in zijn kenmerkende korte broek – is in de vele één-tegen-één-situaties kansloos en vloekt in- en uitwendig. Nadat het elektronische scorebord voor de tweede keer uit is gevallen en de scheidsrechter op leeftijd een lastig in te schatten voetbalsituatie over het hoofd heeft gezien houdt Gijs het vroegtijdig voor gezien.
“Met een smerig knipoogje richt hij zich tot vrouw en kind op de tribune”
Voor het sportieve hoogtepunt van het derde moeten de supporters – een aantal vrouwen van spelers (niet te verwarren met spelersvrouwen), de moeder van Joeri en wat jeugdspelers met gedouchte haren die zijn blijven hangen – wachten tot de slotminuut. Terwijl Blauw-Wit zo’n acht doelpunten achter staat soleert Peter op befaamde fysieke wijze, randje indringen, richting de goal en rond af met een geinig lobje. Met een smerig knipoogje richt hij zich tot vrouw en kind op de tribune, terwijl het eindsignaal klinkt.
Biertjes
Geen punten, wel de geplande portie beweging. Na een snelle douchebeurt, en een stiekem sigaretje in de kleedkamer van de behoorlijk getatoeëerde cirkelloper, worden de nodige biertjes in de kantine achterover getikt. De score is al vergeten. Het aantal aantal rondjes bier wordt vakkundig bijgehouden (vier). Volgende week zondag staat een uitwedstrijd op het programma. Helaas. Wellicht willen er wat jeugdspelers mee.
