Vol verbazing werd er gister gereageerd op het nieuws rondom Sercodak Dalfsen. Het handbalbolwerk stopt aan het einde van dit seizoen met bestaan, althans de stichting die het tophandbal mogelijk maakt. Het besluit van het stichtingsbestuur viel bij veel mensen rouw op hun dak. Niemand in Nederland had dit zien aankomen. Zelfs de gemeente Dalfsen, die het project voor een deel financieel ondersteunt, als ook het NHV werden volledig verrast door het nieuws.
Dat er verenigingen omvallen is niet nieuw. We zagen het recent nog bij E&O. De club had grote betalingsachterstanden bij de gemeente Emmen. Een faillissement dreigde, maar de club besloot te vechten voor haar bestaan. E&O kreeg direct hulp uit alle lagen. Er kwam een speciale kerngroep die een reddingsplan maakte, er werden acties georganiseerd en spelers leverde een deel van hun salaris in. Jeugdleden deden heitjes voor karweitjes en er kwam een sponsorenavond waar €85.000,-(!) werd opgehaald. De trots van Emmen was gered. Maar in Dalfsen? Niets van dat alles. Het lijkt er sterk op dat de mensen die Dalfsen een warm hart toe dragen er niet eens de kans voor krijgen.
Het is een natuurlijke reactie. Een mooie reactie ook. Clubmensen die koste wat het kost hun club willen redden. In Dalfsen wordt die kans niet eens gegeven zo lijkt het. Het stichtingsbestuur van Tophandbal Dalfsen gooit de handdoek in de ring zonder een beroep te doen op hen die de club een warm hart toedragen. Zonder ook maar een krimp te hebben gegeven wordt aan de buitenwereld in een kort en bondig persbericht verteld dat Dalfsen volgend seizoen geen Eredivisie meer zal spelen. Dat was het dan, bedankt en tot ziens.
Het is ook uitermate tegenstrijdig met eerdere berichten vanuit Dalfsen. In december kondigde manager Rene Cloo zijn vertrek aan. Dat ging als volgt: “Het kan nu ook omdat er een volwassen organisatie staat waarbij de taken goed zijn verdeeld. Er staat een goed bestuur, met een trouwe groep van enthousiaste sponsoren, die het programma verder kunnen ontwikkelen. De selectie is jong en talentvol, zit vol met ambitie en werkt met de beste trainer die zij zich kunnen wensen. Kortom, alle ingrediënten zijn aanwezig voor een mooie toekomst. Daarom kan ik de keuze om te stoppen nu maken”.
Hoe vreemd is dat? In december stond er schijnbaar nog een volwassen organisatie met trouwe sponsoren en een goed bestuur. Drie maanden later gaat de stekker eruit. Ook heeft de club laten weten dat zij tot voor kort met trainer Peter Portengen in onderhandeling waren over een verlenging van zijn contract. Ook dit doet doet vermoeden dat er voor beide partijen nog geen vuiltje aan de lucht was.
Het blijft natuurlijk sport. Er kunnen altijd onverwachte dingen gebeuren, problemen die plotseling opspelen en waar geen rekening mee was gehouden. Sponsoren die stoppen en ervoor zorgen dat het er niet op dezelfde voet doorgeleefd kan worden. Het kan allemaal. Maar waarom direct de handdoek in de ring gooien? De Stichting Tophandbal Dalfsen werkte tien jaar lang aan een prachtig project. In handballend Nederland ging het gister en vandaag over niks anders. Dat zegt iets. Een club die jarenlang als voorbeeld voor de rest diende gooit het bijltje erbij neer. En dat is jammer. Heel jammer.
Daarom bij deze een oproep aan het bestuur van de Stichting Tophandbal Dalfsen. Kijk nog een keer om je heen. Het bericht dat jullie gister de wereld in stuurden heeft veel mensen in beweging gebracht. Maak gebruik van die beweging.
Thijs
