Haar roomie is nog altijd Debbie Bont, maar verder is er voor Nycke Groot bij Oranje heel veel veranderd. Misschien heeft ze zelf wel de grootste metamorfose doorgemaakt.
Waarom het na het zoveelste telefoontje van bondscoach Manu Mayonnade dit keer wél begon te kriebelen bij de teruggekeerde Groot? “Ik weet dat het hierna klaar is. Normaal gesproken moest ik na het Nederlands team altijd terug naar de club. Ik weet dat het hierna klaar is, dat is overzichtelijk, of zo.”
De blondine lacht, maar zoek tijdens het persmoment ook vaak naar woorden. Of beter: ze weegt ze af. Groot wil zich niet onder druk laten zetten. “Ik heb in mijn carrière heel vaak mijn hoofd gebruikt. Tot het pijn ging doen. Dit is een beslissing op gevoel. Het traject is geslaagd als ik ervan heb kunnen genieten.”
Geen goud voor Groot
Tijdens haar laatste eindtoernooi met de nationale ploeg in 2018 haakte Groot een aantal wedstrijden af met migraine. Kort na het EK besloot de spelmaakster te stoppen bij Oranje. “Ik kon gewoon niet meer. Het programma van Györ en het Nederlands team was me veel te veel”, legt ze uit. Tijdens interlandbreaks die volgden maakte ze tijd voor familie en vrienden. Zo zag Groot Oranje in 2019 eindelijk het gehoopte goud winnen. “Dat was wel even slikken.”
Tijdens het eindtoernooi in Kumamoto genoot ze van de vrije tijd die ze met haar vriend had. Groot zag alle WK-wedstrijden van Oranje. “Ik gun het de meiden, zeker van mijn generatie, natuurlijk enorm. Maar vroeg me ook wel af waarom het met mij niet was gelukt”, is Groot eerlijk. Alles deelt ze met een glimlach. Geweest is geweest.
Veelgeprezen speloverzicht
Alleen als ze het naar haar zin heeft en een meerwaarde is, wil ze mee naar Tokio. “Ik ben 33 en mijn lichaam heeft langer nodig om te herstellen. Ik win ook minder duels en ben zo niet zo gevaarlijk als hiervoor”, biecht Groot op. Haar veelgeprezen speloverzicht is er nog altijd. “Al is de timing met de nieuwe meiden even wennen. Ook worden er andere systemen gespeeld. Soms voelt het onwennig.”
Slijtagedingen, noemt Groot haar pijntjes. Doordat haar clubcarrière al over is, met Odense HC wist ze deze maand de Deense dubbel te winnen, durft ze het zware Spelen-traject aan. “Ik weet dat mijn terugkeer ook weer bepaalde druk met zich meebrengt. Iets wat ik eigenlijk heb proberen te vermijden. Ik hoop dat mensen begrijpen dat er een hoop gebeurd is en dat ik een kleine stap terug heb moeten doen. Dat merk ik aan mijn spel en lichaam.”
Heel dankbaar
De laatste jaren voor Groot waren vooral heel zwaar. Zo zwaar dat ze uitziet naar de septembermaand wanneer alles over is. “Of ik met de kennis van nu mijn carrière anders had aangevlogen? Dat is lastig te zeggen. Ik heb veel moeten leren en dat neem ik na mijn loopbaan mee. Daar ben ik heel dankbaar voor.”
De middenopbouwspeelster spreekt het niet uit, maar stiekem denkt ze al na over Tokio. Zeker wanneer er over haar teamgenootje bij Odense Lois Abbingh wordt gesproken. “Die maakte er twaalf in de finale in Denemarken. Ik hoop dat ze dat weer kan”, glimt Groot stiekem. “Ik neem de tijd de krachten van andere teamgenoten te leren kennen.”
Gesprekje met journalisten
“Sommige dingen bij Oranje zijn nog altijd hetzelfde, neem zo’n gesprekje met journalisten, maar zeker is dat er veel jonge, andere gezichten in de ploeg tussen lopen”, laat Groot nog vallen. Ze besluit: “Er is een hoop gebeurd.” Persmoment over, de schouders van de international zakken. Terug naar het trainingsveld en anders rust pakken met beste vriendin Debbie op de hotelkamer.
Foto: FotoReza
