Met de kampioensschaal op zak verliet Joris Baart OCI-LIONS via de voordeur. Inmiddels is de international gesetteld in Frankrijk, waar hij met zijn nieuwe club Chartres Metropole Handball 28 (CMH28) uitkomt op het een na hoogste niveau.
Na drie speelrondes gaat CMH28 aan kop. Onder meer tegen concurrent Selestat Alsace Handball werd een winstpartij geboekt. “Toen kwam ik tien minuten binnen de lijnen”, opent Baart. “Ik moet toegeven: het is heel erg wennen hier. Ze spelen hier een heel ander spel. Ik ben opportunistisch handbal gewend. Hier spelen ze liever veel zuiniger.”
“De coach zegt dat ik geduld moet hebben”
In de BENE-League speelde de 25-jarige rechteropbouwer de pannen van het dak. In Frankrijk zit Baart veelal op de reservebank. “De coach zegt dat ik geduld moet hebben. Op de de training merk ik dat ik stappen maak. Mijn teamgenoten zijn heel erg ervaren. Ze hebben me veel sneller door. Kleine foutjes worden direct afgestraft. Het is een leerproces”, vertelt hij.
Professional
Na het afronden van zijn studie Fysiotherapie waagde de Limburger een sprong in het diepe als profhandballer. Aanbiedingen uit Duitsland sloeg Baart bewust af. “Daar spelen ze heel fysiek. Dat ligt me iets minder”, is de schutter eerlijk. “Ik begin langzaam te wennen in Frankrijk. Natuurlijk: ik woon ver van huis. Maar ik heb een mooi appartement en kan me richten op het handbal.”
“In Nederland krijg je de tijd een fout recht te zetten”
“Ik voel me weer die speler die als tiener mee mocht doen met het eerste team”, legt Baart uit. “Ik moet weer opnieuw beginnen. Niemand kent me hier. De coach heeft wat video’s gezien. Maar de competitie in Nederland en België is niet te vergelijken met hier. In Nederland krijg je de tijd een fout recht te zetten. In Frankrijk zeker niet.”
Missen
Op het trainingsveld zet Baart stapjes. Toch mist de international het maken van belangrijke doelpunten. “Soms denk ik terug aan de BENE-League en de kampioenschappen bij LIONS”, droomt hij even weg. “Een aandeel hebben bij succes is het mooiste wat er is. We zijn nog ongeslagen, maar doordat ik nog niet veel heb kunnen laten zien voelt het anders. Ik moet stap voor stap het vertrouwen winnen van de coach en mijn medespelers.”
“Je voelt je af en toe wel kloten”
“Je voelt je af en toe wel kloten”, is Baart goudeerlijk. “Je hebt weinig mensen om je heen die je écht kunt spreken. Je komt jezelf tegen. Ik zou zeker niet terug willen naar Nederland. Ik wist dat het niet makkelijk zou worden. De sfeer tijdens de wedstrijden is fantastisch. Het hele publiek leeft mee. Er zitten tweeduizend mensen op de tribune. Dat geeft echt een goed gevoel.”
Kans
Geduldig wacht Baart op zijn kans. Hij werkt zich tijdens de vele trainingen – en zijn lessen Frans – in het zweet. “Na een seizoen kun je oordelen over de hoeveelheid speeltijd en doelpunten”, analyseert de linkspoot rustig. “We zijn nog maar drie competitiewedstrijden op weg. Het seizoen is nog lang. Mijn kans komt nog wel. Dat weet ik zeker. Ik moet door blijven gaan en mezelf verbeteren.”
Foto: FotoReza
