De pas 17-jarige Jalisha Loy speelde deze zomer niet één, maar twee eindtoernooien. Het toptalent van VOC heeft twee gouden medailles in haar slaapkamer hangen en lijkt een even ‘gouden’ toekomst tegemoet te gaan.
In juli verbleef ze met Jong Oranje in Noord-Macedonië voor het EK voor B-landen. “Ik zou meegaan voor de ervaring, om erbij te zijn”, vertelt Loy. “Maar uiteindelijk heb ik veel minuten gemaakt. Eigenlijk teveel, vertelde bondscoach Ricardo Clarijs me. Hij zegt dat ik veel potentie heb.”
Ook op de HandbalAcademie komt Loy Clarijs tegen. Een jaar geleden op haar zestiende verliet ze haar veilige nest in Muiden – even van de hoofdstad – om op Papendal het aantal trainingsuren flink op te schroeven. “In de eerste weken heb ik mijn moeder wel erg gemist, maar ik ben erachter gekomen dat ik niet afhankelijk van haar ben. Al ben ik ook heel blij dat ik na het kampioenschap met Oranje U17 langer bij haar thuis heb kunnen zijn.”
Snelheid en explosiviteit
Na het eindtoernooi met de meiden onder negentien, pakte Loy nog maar eens haar tas in voor de EHF Championship met Oranje U17 in Georgië. Twee keer hoorde ze bij de winnende partij. “Bij mijn leeftijdsgenoten heb ik echt kunnen laten zien wat ik kan”, gaat Loy verder. “Ik ben een linkeropbouwer die het van snelheid en explosiviteit moet hebben. Ik wilde topscorer van het toernooi worden. Dat is niet gelukt, maar heb wel de MVP-titel gekregen. Echt heel ‘nice’. Ik denk dat ik een speelster ben die ook oog heeft voor haar teamgenoten.”
Tijdens het interview luistert de moeder van Loy aandachtig mee. Heel soms kan ze het niet laten om even in te breken. “Jalisha is nog iets te bescheiden. Ze heeft een heel sterk toernooi gespeeld”, klinkt het aan de andere kant van de lijn. Aan een beetje bravoure moet Loy nog winnen, want tussen vrijdag en zondag mengt ze zich tussen het Amsterdamse geweld van VOC.
Doorbreken in eigen land
Loy hoopt na de succesvolle zomer ook in de eredivisie door te breken. “Nu maak ik soms wat minuutjes. Dat moeten er meer worden”, klinkt het stellig. De opleidingsploeg van VOC komt uit op eerste divisieniveau. “Eigelijk ben ik eerstejaars A-junior, maar ik ga meedraaien met de senioren. Wat ik nog moet verbeteren? Soms laat ik m’n hoofd te snel hangen en kan ik me moeilijk over teleurstellingen heenzetten. Mentaal kan ik groeien.”
Een tikkeltje bescheiden is Loy, maar dat is op haar leeftijd helemaal niet erg. “Er gaat nog genoeg op me afkomen. Ik hoop over een aantal jaar in het buitenland te spelen. Ja, dat lijkt me heel gaaf.” Eerst maar doorbreken op het hoogste niveau in eigen land. Loy tot slot: “Ongeduldig ben ik ook. Gelukkig heb ik afgelopen zomer weinig stil gezeten.”
