In het nieuwste Handbal Inside Magazine blikt John Volkers terug op het Olympisch toernooi van de Oranjedames. Hij sprak in Tokio onder meer met Manu Mayonnade en Danick Snelder. Ook keek Volkers alvast met een schuin oog naar de toekomst. Hoe nu verder?
Het was in broeierig Tokio dagenlang feest voor de Nederlandse handbalploeg, tot woensdag de 4e augustus aanbrak: de kwartfinale tegen Frankrijk. Tot dan was er genoten, de sfeer was geweldig, zo beschreef aanvoerder Danick Snelder haar dagen in Japan.
Zoveel mooier dan vijf jaar eerder in het stressvolle Rio. Er was veel gewonnen. Op rij waren gastland Japan (32-21), oud-olympisch kampioen Zuid-Korea (43-36, olympisch record) en Angola (37-28) verslagen. De ploeg was op stoom, met als onverwachte uitblinker Inger Smits die afwisselend met Nycke Groot de plaats van de weer aan de knie geopereerde spelmaker Estavana Polman innam.
Met angst en beven
Er waren redenen genoeg om de wedstrijd met angst en beven tegemoet te zien. De kwartfinale, dat wist iedereen vooraf, zou oordelen over een geslaagd of een mislukt toernooi. Wie verliest, gaat naar huis. Wie wint, zoals Nederland in 2016 redelijk onverwacht deed tegen het thuisland Brazilië, is verzekerd van nog twee wedstrijden, in het beste geval om goud, in het minder geslaagde geval om brons.
Woensdag 4 augustus was een bewolkte dag in Tokio. Het stadion Yoyogi was leeg, zoals al die andere dagen. De Nederlandse pers was massaal opgekomen. Maar we zagen ook NHV-voorzitter Tjark de Lange plotseling in oranje shirt op de tribune zitten. De wedstrijd was een afgang van jewelste. Na 6.33 kwam de eerste time-out. Frankrijk leidde met 6-3, maar er ging van alles mis. Lois Abbingh viel uit met een bovenbeenblessure, Inger Smits had toen al na een harde actie een handblessure.
De Franse hardlopers, ik was vooraf al gewaarschuwd dat Frankrijk van het vertragende handbal was afgestapt, straften balverlies van Nycke Groot en Dione Housheer keihard af. Na rust gaf Nederland het bij 27-18 zo ongeveer wel op.
”Dit waren de slechtste tien minuten die ik ooit zag”
Helemaal weggespeeld
In de mixed zone, het gangetje waar de interviews (op twee meter afstand) werden gehouden, liepen de speelsters naar de grond kijkend voorbij. Vooral geen journalist aankijken: hij of zij zal je een vraag stellen. Op rij kregen we van coach Mayonnade en aanvoerder Snelder te horen dat ze geen idee hadden wat hier deze avond was gebeurd.
Mayonnade, nooit eerder coachend tegen zijn landgenoten, was de verbijstering zelve: “Dit waren de slechtste tien minuten die we met dit team hebben gespeeld.” Later: “Dit waren de slechtste tien minuten die ik ooit zag.”
Snelder legt vinger op zere plek
De tranen waren gedroogd toen captain Danick Snelder haar analyse kwam geven. Ze is een nuchtere vrouw uit het Westland die altijd wel de vinger op de zere plek kan leggen. “Ja, de slechtste tien minuten ooit. Dat zou heel goed kunnen. Ze zijn bepalend geweest voor de hele wedstrijd. Het was raar. Alles voelde goed vooraf. Wij wisten hoe zij zouden spelen. Ze hebben ook precies gedaan wat wij verwachtten en nog zijn we overrompeld.’’
Groot vocht tot het bittere eind
Nycke Groot verscheen enkele minuten later alsnog voor de microfoons. Lisette van der Geest van AD nam het op. Letterlijk, de laatste uitspraken van een grootheid uit de Nederlandse sport, want dat is deze handbalster die precies de 150 interlands volmaakte. “Het was vijf minuten voor tijd dat ik door had dat dit hem niet meer ging worden. Maar ik had zoiets van: je vecht tot het bittere eind en je geeft gewoon alles. Ik vind van mezelf dat ik dat gelukkig wel heb gedaan.’’
”Ik ben zo dankbaar dat ik hier nog bij mocht zijn”
‘’Het was niet mooi deze wedstrijd, maar ik heb wel gewoon heel erg mijn best gedaan. Over een uurtje weet ik zeker dat ik enorm trots ben. Ik heb hier zo van genoten. Ik ben zo dankbaar dat ik hier nog bij mocht zijn. Maar nu overheerst nog de teleurstelling.’’
‘’Het doet zo’n pijn om zo’n wedstrijd op zo’n manier te verliezen. Het was mijn 150e interland. Het is heel gek. Toen ik terugkeerde, dacht ik aan een medaille. Daarvan droom je. Maar je weet ook dat de concurrentie moordend is. Zo’n plak, dat wil iedereen.’’
Verjongen op weg naar WK 2021 en OS 2024
Het olympisch toernooi, uiteindelijk gewonnen door de sterke vrouwen van Frankrijk, was voor Nederland het afscheid van een generatie. Groot, 33, was al gestopt en nog voor één keer teruggekeerd. Jessy Kramer was afgehaakt, lichamelijk gesloopt. De 31-jarigen Van der Heijden, Bont en Snelder zouden zich moeten beraden op hun positie.
De jongeren, Bo van Wetering, Merel Freriks en Inger Smits, waren de uitblinkers in de nationale ploeg. Dat zijn vingerwijzingen. In dat verband had Lois Abbingh al opgemerkt dat het EK in Denemarken van afgelopen december zo goed was geweest omdat de jongeren daar speelervaring hadden opgedaan. Die voorspelling kwam uit.
Parijs 2024
Nog eventjes kaal naar het toernooi kijkend: Nederland trof de verkeerde tegenstander op het verkeerde moment. Rusland (uitkomend onder de benaming ROC), Zweden of Hongarije, het was een andere kwartfinale geworden. Het had de nationale ploeg mogelijk naar de laatste vier getild. Vast staat ook dat in vrouwenhandbal veel kan wisselen, qua krachtsverhouding. Nederland en Spanje, de WK-finalisten van 2019 in datzelfde Japan, werden nu voortijdig uitgeschakeld.
Het WK in Spanje van december zal naar alle waarschijnlijkheid weer een ander beeld tonen. Het zullen de eerste stappen naar Parijs 2024 zijn. Ook dat betekent dat de Nederlandse bondscoach moet doorselecteren. Kelly Vollebregt, Zoë Sprengers, Yara ten Holte en Tessa van Zijl zullen hun plaats horen te krijgen in de A-ploeg.
Het hele verhaal lezen? Word dan nu lid van het Handbal Inside Magazine en ontvang de laatste editie meteen thuis!
Tekst: John Volkers
Foto’s: IHF
