Ieder voor zich, keurslijf voor ons allen

Rond de kerst doet zich het fenomeen van verbroedering voor, omdat iedereen weet dat dit zo hoort te zijn. Dit is vreemd als we kijken naar de toonzetting van de tijd waarin we leven. Deze toonzetting ontrafelt de samenleving van haar saamhorigheid en solidariteit en we krijgen daar de (opgelegde) participatie en zelfredzaamheid voor terug. Alles onder het mom van “vrijheid met een kleinere rol voor-, en minder bemoeienis van de overheid en meer zelfbeschikking voor de burgers”.

Daar gaat bij mij het begrip uit en komen de vraagtekens op. Anno 2015 hebben we meer dan 76 duizend wetten, regels, verordeningen, algemene maatregelen van bestuur en ga zo maar door. Het huidige aantal is bijna 3 keer zoveel als in 2005! Dan vraag ik mij af, “welke vrijheid en zelfbeschikking”?

Nu hebben we in onze samenleving op vele plekken een leeromgeving waarin jongeren kunnen leren hoe ze samen dingen kunnen bereiken, verlies kunnen dragen, omgaan met hoogte en dieptepunten, respect voor ieder mens in onze samenleving en (last but not least) leren hoe ze een gezonde en sociale levensstijl kunnen ontwikkelen! In diezelfde omgeving wordt het beleid van de Overheid als decennia lang in de praktijk gebracht door vrijwilligers die week in week uit participeren om die leeromgeving gestalte te geven. Daarnaast is het een omgeving voor senioren om datgene wat ze op jonge leeftijd hebben geleerd, in de praktijk te blijven brengen. Die leeromgeving zijn alle sportclubs in Nederland!

Wat schertst mijn verbazing, juist die plekken waar het huidige Overheidsbeleid – dat zo prachtig als “participatiesamenleving” wordt omschreven – al zo lang de praktijk van de dag is, worden door diezelfde overheid onderworpen aan willekeurige en zelfs tendentieuze controles. Het wordt vrijwilligers (bijna) kwalijk genomen dat ze niet alle 76.000 regels uit hun hoofd kennen. Fouten maken door vrijwilligers wordt direct betitteld als frauduleuze handelingen welke bestraft worden met hoge boetes.

De consequenties van dit (wegens gebrek aan binding/inleving met de samenleving) participatie loze Overheidsoptreden is, dat vrijwilligers zich terugtrekken en zeker geen formele functies meer zullen willen vervullen. Clubs – die het vanwege de terugtredende overheid – financieel lastig hebben en daardoor moeten meer financiële bijdragen vragen van hun leden, die het vaak niet hebben omdat alle (Overheids-)lasten hoger zijn geworden.

Maar het meest trieste is wel dat de sporters (zowel jong als oud) de dupe worden van de almaar groter worden graaicultuur van de Overheid. Ik merk wel op dat waar de Overheid de mond vol heeft van participeren, zij zichzelf juist terugtrekt en dat terwijl de financiële bijdrage (in de vorm van subsidies) afneemt maar de kosten die aan de Overheid betaald moeten worden, jaarlijks hoger worden.

Kennelijk zijn we als terugtrekkende Overheid en participerende samenleving ergens vergeten wat de meerwaarde van sportverenigingen/clubs is, namelijk een bron voor een gezonde, sociale participerende levensstijl die de smeerolie in onze samenleving vormt! Laten we die meerwaarde langzaam verder afbreken of roepen we de afbraak nu een halt toe?

Fijne feestdagen!

Hendrikus Velzing