Voor het nieuwe Handbal Inside Magazine sprak Eddy Veerman uitgebreid met Ephrahim Jerry. Online een verkorte versie van het verhaal.
In de tijd dat hij op het hoogste niveau handbalde, was hij kleurrijk en bleef hij niet van onbesproken gedrag. Net zo opmerkelijk is zijn keuze om op jonge leeftijd – net 28 – tophandbal voor gezien te houden. Maar niet zonder reden. “Ik wilde koste wat het kost dokter worden en kon het ook lange tijd combineren. Maar dat gaat niet langer,” zegt Volendam-speler Ephrahim Jerry over zijn lange dagen als zaalarts in het Antoni van Leeuwenhoek-ziekenhuis, waar hij hoofdzakelijk werkt met kankerpatiënten.
Tijdens dit seizoen speelde Ephrahim nog tegen zijn jongere broer Odirin. “Wij groeiden op in Eindhoven en hij en mijn zusje gingen handballen bij PSV in Eindhoven. Ik voetbalde, totdat een vriend ook bij PSV ging handballen en toen ging ik mee. Ik had geluk dat ik in een fanatiek en talentvol team kwam, met een coach die er serieus mee omging.” Na de Brabantse selectie sloot hij aan bij de HandbalAcademie. “Dan zit je op een internaat met 25 jongens, wordt je wereld wat kleiner, maar ik heb er ook veel vrienden bijgekregen.”
Een eigenwijze jongen
Anderen hadden de grote handbaldroom, bij Jerry liep er iets anders parallel. “Ik was talentvol, een ruwe diamant, die later was gaan handballen dan de rest. Ik zag zelf niet zozeer de potentie. En ik wist wél dat ik een slimme jongen was, die het allerhoogst haalbare wilde bereiken en voor mij was dat de studie geneeskunde en dokter worden. Dat was mijn ambitie. Daar was ik vastberaden in en handbal vond ik lange tijd vooral leuk. Trainers zeiden wel: ‘Je hebt zóveel potentie’. Maar ik was niet de makkelijkste. Ik ben best een eigenwijze jongen.”
“Anderen zetten alles op handbal en besloten vroeg naar het buitenland te gaan, ik koos voor de studie en bleef in eigen land. Via Bevo en LIONS vertrok ik naar het Belgische Pelt. Er waren wel aanbiedingen, ik kon naar Slovenië en Frankrijk. Misschien had ik dat toen moeten doen, want inmiddels weet ik dat ik die studie altijd wel had kunnen afronden. Maar ik was zoals gezegd vastberaden.”
In de zomer van 2021 kwam ineens de kans die hem tot nadenken zette. “Een aanbieding uit Zwitserland, dat vond ik verrassend. Schaffhausen, een grote club, een prachtig land, het kwam op een perfect moment, want ik was net klaar met het eerste deel van mijn studie.”
Hij maakte alsnog die professionele stap en tekende voor twee seizoenen, maar zo lang zou het avontuur niet duren. In het half jaar dat volgde, gebeurde er van alles. “Ik heb niet zoveel spijt van gemaakte keuzes, want door die keuzes ben ik geworden wie ik nu ben en sta ik waar ik nu sta. Maar achteraf gezien: die periode in Zwitserland, daar had ik meer uit kunnen halen.”
Oud en nieuw vieren
Toch voelde Jerry op dat moment, in die eerste maanden, dat het leven hem toelachte. En zo vertrok hij ook richting de voorbereiding op het EK van januari 2022, met Oranje. “Het was de coronaperiode. Vlak voor de jaarwisseling hadden we een voorbereidingstoernooi in Polen en daarna vloog iedereen een kant op, om oud en nieuw te vieren. Ik besloot naar Zwitserland terug te vliegen. Er was iedereen meegegeven een beetje op te passen, gezien het gevaar van besmetting. Ik nodigde wat vrienden uit voor oudejaarsavond en iedereen had zich laten testen.”
“Op 3 januari meldde ik me weer bij Oranje, we werden getest en vlogen naar Zweden, waar ik ook meespeelde in de eerste oefeninterland. Op 7 januari bleek mijn coronatest positief te zijn. De rest vloog naar speelstad Boedapest, ik bleef achter op mijn hotelkamer. Ik dacht: ik vlieg straks wel naar Hongarije. Maar ik kreeg al snel een belletje van de bondscoach.”
“Ze hadden foto’s van mij gezien: ik had met oud en nieuw een feestje gevierd met een grote groep mensen. Alsof ik had gelogen over wat ik zou gaan doen. Misschien was ik naïef geweest. Ik kreeg te horen dat een reservespeler zou worden opgeroepen en ze wisten niet of ik nog wel zou worden opgeroepen. Het feit dat ik niet de makkelijkste speler was en dan dit, het werd misschien een optelsom.”
Spoelen met zoutoplossing
“Ik kreeg niks van het EK mee. Heb Facebook en Instagram verwijderd. Ik zat aanvankelijk nog in de groepsapp met spelers, die heb ik op ‘dempen’ gezet. Ik keek ook niet naar de wedstrijden. Twee weken lang wachtte ik op een negatieve test en probeerde van alles. Las op internet dat het misschien hielp om een half uur lang met een zoutoplossing in m’n keel te spoelen. Maar de test bleef maar positief.”
“Het was écht heel bizar. In de eerste twee dagen denk je: als ik maar die eerste wedstrijd erbij ben. Daarna denk je: ik heb mijn team in gevaar gebracht, mag ik er nog wel heen? Vervolgens hoop je na elke wedstrijd op een negatieve test en op dat belletje dat je alsnog mag komen. Ik mocht uiteraard niet naar buiten, drie keer per dag kwamen ze wat eten brengen op een karretje. Traumatisch? Dat is het eigenlijk wel.”
Het betekende wel dat, toen Oranje de eerstvolgende interland speelde in april, Jerry ontbrak. “Uitgerekend in Eindhoven, waar ik was opgegroeid, was ik er niet bij. En ik ben er nooit meer bij gekomen. Ik heb nadien nog wel met wat jongens gesproken. Het was zonde, het ging uit als een nachtkaars. Die vijftigste interland kwam er niet meer, niet in Boedapest voor 20.000 toeschouwers en niet in Eindhoven, voor een volle hal. Ik had een prachtig eindejaarsfeest gehad op 31 december, maar was dat het allemaal wel waard?”
Tremblay
Hij streek neer in Frankrijk, bij het Franse Tremblay, waar Luc Steins eerder actief was. “De tijd van m’n leven: de mensen, het team, het gevoel, hoe het leefde en de vrienden die ik heb gemaakt. Ik had het voor geen goud willen missen. In Frankrijk kon ik het ook beter managen, daar heerste meer de mindset van ‘als je het in de wedstrijd maar laat zien’. Dat paste beter bij mij.”
“Richting het einde van het seizoen in Frankrijk had ik wel zoiets van: het is goed zo. Ik wilde terug naar Nederland en koos voor Volendam. Ze wisten dat ze een bepaald persoon binnenhaalden met mij. Daar heb ik ook eerlijke gesprekken over gevoerd met coach Geert Hinskens. Ik wilde er een stempel drukken, dat is niet helemaal gelukt. In de BENE-League misten we deelname aan de Final Four op doelsaldo en in de beker lukte het niet. De strijd om de landstitel halen was wat overbleef, dat moest de mooie afsluiter worden.”
Werken met kankerpatiënten
De lange werkdagen als zaalarts in het Antoni van Leeuwenhoek-ziekenhuis op de afdeling chirurgie eisen inmiddels hun tol, in combinatie met tophandbal. “Elke ochtend loop ik visite langs de kankerpatiënten die geopereerd zijn. Dan kijk ik naar de bloedwaardes, of er complicaties optreden. In de middag help ik de chirurg met opereren. Met als doel om zelf chirurg te worden. Ik ben echt ontzettend blij dat ik hiervoor gekozen heb, ik kan me geen betere plek vooorstellen om te leren. En het is een heel warm ziekenhuis.”
Het volledige verhaal met Jerry lezen? Word hier lid van het Handbal Inside Magazine en ontvang de laatste editie meteen thuis.
Tekst: Eddy Veerman
Foto: FotoReza
