In het nieuwe Handbal Inside Magazine blikt John Volkers terug op de indrukwekkende carrière van Laura van der Heijden, die onlangs stopte als international. Aan de hand van eerdere geschreven verhalen schetst hij een portret van een bescheiden topsporter die zelden in de schijnwerpers stond, maar onmisbaar was voor het succes van Oranje.
Op een grijze februarimiddag duik ik in mijn handbalarchief, op zoek naar artikelen over Laura van der Heijden, de bijna 35-jarige rechteropbouwer die recent haar interlandcarrière beëindigde. In een verslag over de olympische halve finale Nederland-Frankrijk (23-24) uit 2016 vind ik een bijzondere passage:
“De uitblinkster aan Nederlandse zijde was deze keer de linkshandige Laura van der Heijden. Zij maakte liefst acht treffers en was daarbij driemaal van de strafworpstreep succesvol.”
Het typeert haar carrière – ze blonk uit in een cruciale wedstrijd, maar zonder veel ophef. Van der Heijden was zelden een 9, meestal een 7½ of 8, maar nooit een zesje. In de mixed zone, de interviewruimte voor snelle praatjes na afloop, hoefde ze nooit te wachten. Daar hielden Wester, Polman, Malestein en Abbingh halt. Zij voerden het woord, namens de ploeg die toch zestien spelers telt. Van der Heijden kon er geen moment mee zitten.
“Ik was de harde weker”
Tweemaal heb ik haar in mijn journalistieke leven geïnterviewd. Voor de Volkskrant sprak ik haar in de aanloop van het WK in Duitsland, dat van 2017, in de allerbeste jaren van haar loopbaan. Een stukkie uit dat interview dan nog maar, met wat inleidende woorden: Laura van der Heijden, veelal betiteld als ‘de stille kracht’ van het Nederlands team, was in 2006 de jongste speler in de toen vers opgestarte HandbalAcademie, nu beter bekend als het fundament onder het Nederlandse handbalsucces.
Ze had, als vijftienjarige, al ja gezegd tegen het plan, toen haar ouders nog van niets wisten. “De academie is voor mij echt heel belangrijk geweest. Ik was niet dat grote talent, ik was de harde werker. Ik ging op Papendal met stappen vooruit. Krachttraining lag me erg goed. School ging ook goed, waardoor ik me goed op de handbaltraining kon concentreren.”
Het belangrijkste doelpunt uit haar loopbaan maakte ze tijdens de halve finale van het later gewonnen WK in Japan, een beslissende 33-32 tegen Rusland. “Het voelde wel fijn dat ie erin ging,” zei ze achteraf nuchter. “Ik was niet helemaal vrij in het hoofd hoor. Maar om eerlijk te zijn: ik vind druk fijn. Het is mooi als je ergens om speelt.”
Bijna 300 interlands
Tijdens de Olympische Spelen in Parijs raakte Van der Heijden op het derde plan. Onder de nieuwe bondscoach Henrik Signell werd ze pas opgeroepen toen Alieke van Maurik geblesseerd raakte in de aanloop naar het EK. Door deze late toevoeging bleef haar interlandaantal steken op 297 wedstrijden, net geen magische 300.
Zij, de vrouw die op haar grote dagen dwars door de verdediging van de tegenstander sloop, was een parel voor het Nederlandse handbal. Nooit in opspraak, altijd in het gelid, meezingend met het volkslied, elke coach waarderend, een van de beste linkshanders uit de Nederlandse handbalgeschiedenis.
Een tijd geleden kwam ik voor de coaching van mijn dochter bij LHV in Leusden. De gang naar de sporthal hing vol met posters, met foto’s en teksten over hun beroemdste clublid: Laura van der Heijden. Op de zondag toen dit artikel vorm kreeg, bereikte mij de uitslag van LHV dames 1 tegen Domstad Utrecht 6: 16-28 in Utrechts voordeel. Het wordt tijd dat Laura van der Heijden terugkeert naar de geboorteplaats van haar handballoopbaan.
Wil je het volledige eerbetoon aan Laura van der Heijden lezen? Daarin vertelt John Volkers uitgebreid over haar glansrijke loopbaan, haar karakter, haar grootste momenten en haar afscheid van Oranje.
Word hier lid en ontvang de laatste editie van Handbal Inside meteen in huis.
Tekst: John Volkers
Foto: Tina Kolthof
