Voor het nieuwste Handbal Inside Magazine sprak John Volkers met Maura Visser. De ex-international is tegenwoordig werkzaam als spelersmakelaar. “Op het veld was ik een soort van ander mens.”
Visser werd door manager René Cloo van bureau GrandSlam gescout via LinkedIn. “Toen ik als speelster van Bietigheim was gestopt in 2020, zette ik een stukje op LinkedIn. René, met wie ik nooit te maken had gehad, reageerde. Hoe zou je ’t vinden om met mij te gaan samenwerken. Ik doe het nu alleen, schreef hij, ik wil nieuwe input. We kenden elkaar helemaal niet. René was van Dalfsen geweest, dat wist ik wel.”
Tandem Visser-Cloo
Ze dacht na over de aanbieding. “Het past wel bij mij, meende ik.” Ze stapte erin, voor een uitstekende samenwerking. “Het lijkt toch een beetje op mijn oude leven.” Bij het WK van de vrouwen in Spanje, op een zonovergoten terras te Torrevieja, zag je de goede band tussen de Nederlandse tandem.
“Wij werken zodanig samen dat we van alle spelers en speelsters weten wat er door een van ons beiden is gezegd, gemaild en gedaan. Dat staat dan in onze gezamenlijke databank. We laten aan de spelers de keuze met wie zij willen werken. Niet dat ik juist de vrouwen voor mijn rekening neem. Nee joh. Ik ben met Ephrahim Jerry naar Schaffhausen geweest.”
“Bij Füchse Berlin hebben we twee oud-speelsters van VZV, Djazzmin Trabelsi en de zich goed ontwikkelende Lisa Vlug. Dat is een rechteropbouwster die nu in handen is van Susann Müller, een Duitse topspeelster van voorheen (topscorer WK 2013, JV) die iemand als Lisa beter kan maken.”
“Zij is nu in goede handen bij de juiste club, Spreefüxxe Berlin. Dat wil naar de eerste Bundesliga. Dat is beter dan een club als pakweg Aldekerk die onder in de tweede Bundesliga hangt en geen perspectief heeft. Wij zoeken met zo’n speelster naar het juiste traject. Dat is ook niet ergens wegens het aardige salaris op de bank gaan zitten en niet of weinig spelen. Heeft geen zin, die route.”
HandbalAcademie is pluspunt
“We zijn ook bezig voor Lieke van der Linden. Dat is de derde keepster van Bietigheim, mijn oude club tussen 2015 en 2020. Lieke is erg gedreven en ongeduldig. Dan is het erg leuk de juiste weg voor haar te vinden. Maar ik heb bij mijn bezoekjes aan de HandbalAcademie van Papendal, ik ben daar welkom, ook contact met speelsters van VOC die me vragen hoe dat werkt, zo’n gang naar het buitenland: Pipy Wolfs, Kim Molenaar, Isa Ternede en Roos Daleman.”
“Dat maakt Nederlanders ook extra gedreven om te slagen. Een Deen kan nog denken: ik blijf in mijn eigen omgeving hangen en zie wel. De Nederlander moet en zal zorgen dat hij slaagt in die vreemde omgeving. Want ja, in Nederland is er geen mogelijkheid om als profi handbal te spelen. Dat maakt Nederlanders ook extra gedreven om te slagen. En de technische vorming via de HandbalAcademie is ook een pluspunt.”
Nationale ploeg
Maura Visser, zelf goed voor 139 interlands, EK-zilver (2016) en EK-brons (2018), heeft een vertrouwenwekkende kijk op de toestand van de nationale ploeg. “We moeten nu zorgen dat we een mix behouden voor de komende twee jaren. Van de doorbrekende talenten, bij wie ik ook Merel Freriks tel, en van de uitblinkers uit de voorbije toernooien. Als Estavana Polman in goeden doen is, hoort ze er natuurlijk bij. Voor Lois Abbingh geldt dat ook.
“Maar Dione Housheer is Laura van der Heijden nu voorbij. Dat valt te zien. Met zo’n mix van krachten kun je doorwisselen. Je zag bij de herenploeg op het EK dat het team verzwakt als er werd doorgewisseld. Luc Steins en Kay Smits moeten aanvallend zoveel geven. Dat wordt op een gegeven moment door de tegenstander uitgebuit. In het vrouwenteam is dat beter geregeld.”
Conflict met Henk Groener
Polman, MVP van het WK 2019, was in Spanje vooral en voornamelijk bankzitter, overigens een die behoorlijk meepraatte met de intussen alweer bedankte interim-coach Monique Tijsterman. Dat ze eigenlijk niet kon spelen op WK-niveau. “Ach dat weet zij zelf ook wel,” zo oordeelt Visser. Zelf deed ze iets soortgelijks in 2011. Ze ging mee naar het WK in Brazilië, maar was eigenlijk erg geblesseerd. Na het toernooi onderging ze een knieoperatie, aan het geteisterde kraakbeen.
“Dat WK was voor mij één grote frustratie. Ik kon daar niet vlammen. Maar er werd wel op mij gerekend. Wat meespeelde was de kwalificatie voor de Olympische Spelen van Londen. Ik zei daar, uit frustratie, dingen in Brazilië die ik achteraf beter niet had kunnen zeggen.”
Het leidde tot een conflict met bondscoach Henk Groener dat Visser, dynamo, defensieleider en strafworpspecialist, vijf lange jaren weghield van de nationale ploeg. Ook daarom haar raad aan Polman en elke andere speelster: “Doe dat nooit. Zwaar geblesseerd meegaan naar een belangrijk toernooi.”
Einde van een carrière
De Visser van toen was de speelster Visser. “Ik was gewoon een soort van ander mens op het veld. Dat beeld hebben sommige mensen nog steeds van mij. Ik weet dat mensen mij als speelster niet leuk vonden. De tegenstander riep dat bij mij op. Want ik wilde zó graag winnen, zó graag de beste zijn.”
Op zulke momenten speelt de oude inborst van Visser (36) nog weer op. Maar meestal is zij de wijze, de beheerste die veel heeft meegemaakt in een carrière die door corona in 2020 zo onverhoeds en zo onbevredigend (“niet eens een officieel afscheid bij Bietigheim gekregen”) eindigde.
En altijd is er de relativerende aanwezigheid van Mexie, haar dochtertje dat bij Hellas bij de kabouters handbalt, met kids van andere oud-handbalsters als Inge Stet en Maaike Turnhout. Dochterlief is een handenbinder, een eigenwijze. “Je begrijpt van wie ze dat heeft.”
Het hele verhaal met Maura Visser lezen? Word dan hier lid van het Handbal Inside Magazine en ontvang nummer 20 meteen in huis.
Foto: Henk Seppen
