Het eindigde niet in een zege, maar ‘in a fair result’ zoals de coaches Tijsterman en Axner na afloop van het meeslepende WK-duel Nederland – Zweden (31-31) vaststelden. Maar het gevoel bleef dat de nationale vrouwenploeg dinsdagavond in Zuid-Spanje een morele zege boekte.
Terugkomen van een achterstand van vijf doelpunten (8-13) was het bewijs dat het team, een ploeg in transitie laat dat duidelijk zijn, over veerkracht beschikt. Na het succesvol verlopen WK van 2019 was dat elastiek niet meer aangetroffen. Het EK van vorig jaar in Denemarken en het olympische toernooi van deze zomer gaven zulke pareltjes van vechtlust en karakter niet tot nauwelijks te zien. Slechts de inhaalrace in het olympische duel tegen Noorwegen (tot 26-26) was een teken dat het er nog rek in het verweer zat.
De groepszege in Torrevieja, wegens een juist iets beter doelsaldo dan de Zweedsen, was ook een veer op de tooi van coach Monique Tijsterman. Zij, de interim na het vertrek van Manu Mayonnade, tekende voor de beloofde offensieve verdediging. Hij werd toegepast, een ‘mastermind’ zet. Die proactieve aanpak was er nog niet in het eerste kwartier waarin Nederland onder de voet werd gelopen. Daarna ging de 1.85 lange Kelly Dulfer de vooruitgeschoven post spelen in de 5-1 die gaande de tweede helft het Zweedse aanvalsspel ontregelde.
Larissa Nusser
‘Alleen Jamina Roberts konden we niet afstoppen’, analyseerde Tijsterman na afloop. Roberts werd dan ook de ‘speelster van de wedstrijd’. Wel dient te worden opgemerkt dat de opvallend taaie Larissa Nüsser 48 minuten lang alles bleef geven in de een-tegen-een duels met de Zweedse. Zij was een van de Nederlandse uitblinkers.
Die bevonden zich deze keer niet tussen de doelpalen. Zowel Tess Wester als haar tijdelijke vervanger Yara ten Holte bleven te veel door de knieën zakken bij de schoten van de Scandinaviërs. Die rondden vaak hoog af. Er is geen keeperstrainer mee naar Spanje, maar er zal aandacht voor zijn, gaf Tijsterman na afloop toe. Letterlijk, na een vraag over overeind blijven als de opponent inkomt: ‘Bij Tess zal dat niet eenvoudig zijn, zij is al ver heen in haar carrière, maar Yara die ik bij Dalfsen nog heb getraind moet dat nog wel lukken.’
Kolkend stadion
In de aanval was Dione Housheer uiteindelijk in de tweede helft de bepalende factor. Haar harde schoten vanaf de rechteropbouw waren de Zweedse keepers te machtig. Op dezelfde flank was er eveneens een hoofdrol voor veteraan Debbie Bont. Zij mikte zesmaal (uit 7) koeltjes raak. In de aandrang vanaf de vleugels vielen deze avond de youngsters Bo van Wetering en Kelly Vollebregt serieus tegen. Zij begonnen in de basis, maar misten al hun kansen.
Doelvrouw Jessica Ryde, in het profbestaan uitkomend in de Deense competitie, deed wat Lois Abbingh de meiden in de rust nog eens voorhield. Ryde (1.85 lang) geeft een vrije hoek en wie zich laat verleiden daar te schieten wordt gestraft. Abbingh vertelde het na afloop met een brede glimlach, zo zeer had zij genoten van deze wedstrijd van ‘erop of eronder’, met een zowaar kolkend stadion en handbalspel dat elke neutrale kijker naar het puntje van de stoel doet bewegen.
Sterkste fort van de avond
Nederland is door deze ene wedstrijd plots in een soort andere versnelling geschakeld. Coach Tijsterman nam slechts één time-out en liet de andere twee onbenut. ‘Het team had ritme. Dat wil je dan niet breken.’ Ze had, gaf ze toe, dat één keer wel moeten doen en dat was bij de stand 31-30. Zweden had de paal geraakt, Nederland wilde het in de volgende aanval afmaken, uitlopen naar de beslissende marge van twee.
Doelvrouw Wester werd van het veld gehaald en Merel Freriks kwam als tweede cirkelloper en als zevende veldspeler de vloer op. Het leidde meer tot verwarring dat tot een doeltreffende aanval. De bal ging in gegrabbel verloren, Elin Hansson schoot van links de bal langs het linkeroor van Wester (deed ze bij voortduring) en het werd 31-31. In de laatste 54 seconden was er balbezit voor Zweden, maar de ijzersterke verdediging van Nederland liet er geen twijfel over bestaan wat het sterkste fort van de avond was.
Polman te fragiel?
Bij al deze positieve overwegingen twee opmerkingen, laten we zeggen vragen: 1. Had baltovenaar Angela Malestein niet als derde rechterhoek op de bank moeten zitten, in plaats van de niet in actie gekomen pure reserve Lynn Knippenborg? 2. Is er in degelijke fysieke wedstrijden wel plaats voor de blijkbaar nog te fragiele spelmaker Estavana Polman die zestig minuten lang op de bank bleef?
Vragen, vragen. Maar ook veel antwoorden deze avond over de kwaliteit van het karaktervolle Nederlandse handbalteam, de titelverdediger bij dit WK. Het biedt zeker hoop op meer in de hoofdronde, met op rij Roemenië, Kazachstan en Noorwegen op het programma.
Door: John Volkers
Foto: FotoReza
