“Ik vertelde in de kleedkamer vol trots over m’n nieuwe wasmachine. De jonge meiden keken me aan en begonnen te lachen.” Het handbalbestaan in Amsterdam van oud-international Michelle Goos (31) ziet er heel anders uit dan een jaar geleden.
De ervaren hoekspeelster van VOC is de bekendste speler in de eredivisie en alternatieve competitie. “Ik merk dat speelsters die tegenover me staan tegen me op kijken. Dan geven ze tweehonderd procent. In het begin voelde ik dan wel druk om mezelf te laten zien, maar nu niet meer. Het boeit me niet dat ze beter zijn. Ik vind het alleen maar knap”, zegt Goos.
Vorig seizoen kreeg ze te horen dat haar contract bij het Duitse Neckarsulmer SU niet werd verlengd. Na heel lang twijfelen besloot ze bij haar oude club VOC in de eredivisie te gaan spelen. “Het enige waar ik nog een beetje van baal is dat ik niet zelf een einde heb gemaakt aan mijn carrière in het buitenland. Dat is voor me gedaan”, is ze eerlijk. “Maar verder heb ik vooral rust gevonden. Het knaagt niet meer als ik de Oranjedames zie spelen. Ik heb heel veel mooie dingen ervoor terug gekregen.”
Begrafenis missen
Geen gedram meer en ook vaker vrije tijd. Goos woont na vijf jaar in het buitenland weer in Amsterdam. “Ik ben personal trainer. Ik geef aan zo’n zestig mensen training”, vertelt de voormalig flankspeelster van Oranje. “Verder geniet ik van de tijd met mijn familie. Als iemand me appt kan ik er binnen tien minuten zijn. Ik heb vijf jaar uit het leven van mijn lieve nichtje gemist. Ze is m’n lieveling. Mensen vergeten vaak dat je als topsporter in het buitenland bijna nergens bij bent. Zo heb ik de begrafenis van mijn opa moeten missen.”
Bij VOC is Goos veruit de oudste speelster. “De meeste meiden zijn net twintig. We spreken soms een heel andere taal”, lacht ze. “Ook heb ik gemerkt dat de mentaliteit heel anders is dan tien jaar geleden. Toen ik 18 was stond ik meer open voor kritiek dan een aantal teamgenoten bij VOC. Het is vaak ‘ja maar’. Daar moest ik de eerste weken bij VOC wel erg aan wennen. Ik merk dat Rachel, waar ik mee heb samengespeeld en die nu de coach is, er aan gewend is. Zij is natuurlijk altijd in Amsterdam gebleven.”
Totaal nieuwe rol
“Ik heb het afgelopen jaar geleerd een voorbeeld te zijn en mijn mond open te trekken. Dat moet ook wel. Die snotneuzen moeten niet denken dat een profcarrière hen zo maar komt aanwaaien”, vertelt Goos met een knipoog. “In Duitsland was ik een echte doener. Ik vroeg bijna nooit iets aan de trainer, maar deed het gewoon. Ik wil de jonge meiden dat wel meegeven. Ik denk dat Rachel het wel fijn vindt dat er een ander geluid te horen is.”
“Ik moet wat meer op m’n strepen gaan staan. Een totaal nieuwe rol. Niet gehoorzamen, maar zaken soms afdwingen. Door het te laten zien en anders erover te praten. Ook als mens leer ik van mijn terugkeer bij VOC”, weet ze. “Het komt van pas bij mijn eigen bedrijf. Als iemand mij niet betaalt, dan moet ik erachter aan. Ik moet m’n brood wel kunnen betalen.”
Hulp van Henk Groener
In het donkergroen-zwart van VOC hoopt Goos vooral haar teamgenoten te inspireren. “Ik heb de Olympische Spelen op doorzettingsvermogen gehaald. Met hulp van Henk Groener die mij de kans heeft gegeven. Want ik heb nooit op de HandbalAcademie gezeten of voor Jong Oranje gespeeld”, besluit Goos. “Bij de club zijn genoeg meiden die nooit ergens voor gevraagd zijn. Ik wil laten zien dat je niet op je achttiende al naar het buitenland moet. Ik ben pas op mijn zesentwintigste gegaan. Als je iets wilt moet je goed luisteren en niet opgeven.”
Foto: Jaap van der Pijll
